Saturday, February 23, 2013

Vonbrigði

Ég fór full eftirvæntingar í vinnuna á fimmtudaginn. Fyrsti vinnudagur eftir að vera búin að vera frá vinnu í næstum 4 vikur. Hlakkaði til að hitta íbúa hjúkrunarheimilisins og samstarfsfólk mitt. Hlakkaði til að verða til gagns. Það er nefnilega eitthvað við það að vinna, að vera til gagns, sem maður kannski uppgötvar enn betur þegar maður getur ekki unnið.

Ég get svo sem viðurkennt að ég fann að skrokkurinn var ekki fullkomlega eins og hann á að sér að vera og þó ég væri full eftirvæntingar þá var þarna smá kvíði einhver staðar í felum á bak við eftirvæntinguna.

Eins og venjulega var mikið að gera, og eiginlega extra mikið að gera þar sem einn íbúinn var lasinn. Þar sem starfsfólkið var á meiri þönum en venjulega þá verða íbúarnir órólegir. Þannig að vaktin varð þannig að ég settist ekki niður fyrr en kl 21:30 til að skrifa rapport, sorrý ég lýg því, ég náði að setjast niður í c.a 5 mín um 20:30 til þess að borða rúnstykkið mitt.

Þegar vaktin var búin, þá varð ég að kyngja því að ég væri líklega ekki að fara á fullt í mitt 70% stöðugildi. Ég var bara búin á því og þegar leið á kvöldið og nóttina var skrokkurinn undirlagður af verkjum. Ég varð svekt, sár, og kannski mest reið.

Eftir svefnlitla nótt fór ég á fund með deildarstjóranum mínum og við komumst sameiginlega að þeirri niðurstöðu að það væri sennilega lítið vit í því að ég reyndi að tækla þessa 70% vinnu, svo á mánudag þá á ég tíma hjá heimilislækninum og það er spurning hvað kemur út úr þeim fundi. Hvort ég verði í veikindaleyfi að hluta, þ.e vinn kannski 30-40% af stöðunni minni og verði í veikindaleyfi restina í einhvern tíma eða hvort ég verði bara að lúffa og bíta í það súra að ég geti þetta ekki.

Ég er bara ekki tilbúin að kyngja því að ég geti ekki unnið vinnuna sem ég elska. Ég vil trúa því að ég verði betri í skrokknum og geti haldið þessu áfram.

Ég er að reyna að vera jákvæð og ég held meira að segja að mér takist það að mestu leiti. Stundum hefur það samt verið fjandi erfitt og neikvæðnin hellist yfir mig. Það er bara ótrúlegt hvað verkir geta dregið úr manni alla orku. Ég hef átt verkjalausa daga og það er gott, líka næstum verkjalausa daga og svo daga þar sem verkirnir víkja ekki frá mér. Þetta er kannski ekki óbærilegir verkir, en þeir eru þarna alltaf og veita engan grið.

Kannski það sé lýsandi fyrir hvernig mér hefur liðið, þá hef ég ekki gert rassgat í þessar vikur sem ég hef verið heima. Ég hef ekki tekið upp pensil og málað mynd, ég hef ekki saumað. Ég kláraði reyndar lopapeysuna mína. Ég hef farið út að ganga, nánast á hverjum degi og lítið annað.

Það jákvæða er að ég get nýtt mér þessa reynslu í hjúkrun. Held að það sé bara gott fyrir þá sem annast sjúka að hafa upplifað það að vera veikur og finna til.

Þó að ég hafi þurft að tuða smá og skrifa mig frá pirringnum þá þýðir það ekki að ég ætli að gefast upp, alls ekki. Ég er Íslendingur og bít á jaxlinn og þrjóskast áfram, eða nei, kannski var ég búin að gera það of lengi og er þess vegna í þessari stöðu sem ég er í núna. Allt í lagi, en ég gefst ekki upp, ætla að vinna í mínum málum. Læra að takast á við þetta og lifa lífinu brosandi út að eyrum. Hlutirnir gætu verið verri, ekki satt.

Hætt að væla.

Njótið andartaksins og alls þess sem góða sem í kringum ykkur er. Njótið þess að vera til núna. Við vitum aldrei hvenær lífið tekur u-beygju og ég held að allt það góða og skemmtilega sem maður hefur upplifað ásamt öllu því sem maður hefur áorkað geri mann hæfari til að takast á við u-beygjurnar. Já og ekki gleyma að fjölskylda og vinir eru stór þáttur af lífinu og algjörlega ómissandi að vera í góðu sambandi við fólkið sitt.

Góðar stundir.


Saturday, February 2, 2013

Þegar skrokkurinn segir stopp fer hugurinn á fullt

Svona áður en ég kem að því sem fyrirsögnin vísar til þá ætla ég að kynna ykkur fyrir Tuma.

Tumi flutti til okkar 18.janúar, vegna ofnæmis sem kom upp hjá fyrrverandi eigendum. Tumi er alveg sérstaklega prúður og góður hundur. Hann hefur heldur betur fangað hjörtu okkar nýju fósturfjölskyldunnar. 

En nú að því sem fyrirsögnin vísar til. Ég er búin að vera frá vinnu síðastliðna viku vegna þess að líkaminn hefur verið í hálfgerðu verkfalli. Ég hef verið orkulaus og með verki um allan skrokk, svo dagarnir hafa eiginlega bara farið í það að sitja og stara út í loftið, þannig lagað séð. Tumi hefur þó séð til þess að ég hef farið í göngutúra hér um bil á hverjum degi. Án hans hefði ég sennilega myglað. Það hefur þó verið þannig að það hefur þurft átök til að koma mér út en mikið ofboðslega hefur það verið gott fyrir líkama og sál þó ég hafi ekki átt orku í neitt meira það sem  eftir var dags. Hugsa samt að Tuma hafi ekki fundist þessir göngutúrar neitt sérlega skemmtilegir enda hefur frúin farið yfir á hraða skjaldbökunnar, en hann hefur verið ótrúlega þolinmóður og skilningsríkur við mig blessaður.

Í þessu aðgerðarleysi hefur hugurinn verið á flugi. Óhjákvæmilega hef ég velt því fyrir mér hvað sé eiginlega í gangi með mig, hvort ástandið komi til með að skána, hvort grunur minn og læknisins sé réttur að það sé vefjagigt sem plagar mig. Hvort ég hreinlega eigi eftir að halda það út í vinnunni minni, þar sem líkamlegt álag er þó nokkuð eða hvort ég þurfi að fara að velta fyrir mér öðru starfsumhverfi. Ég fæ hnút í magan við þá tilhugsun. Ég hef þó sérstaklega mikinn áhuga á sárum og gæti vel hugsað mér að starfa eitthvað á þeim vettvangi en þá þyrfti ég að öllum líkindum að sækja vinnu inn í Bergen og eyða ansi löngum tíma í umferðarteppu á hverjum degi, finnst það voða lítið freistandi.

Hugurinn hefur líka sent mig inn í heim dagdrauma. Mig hefur dreymt um jarðskika, niður við sjó, krúttlegt hús og góða hlöðu eða útihús. Jebb ég er ekkert að grínast. Sé fyrir mér gallerí í hlöðunni/útihúsinu, aðstöðu til að mála og sauma, jafnvel selja og kynna íslenska hönnun. Kannski selja gistingu, þegar ég nenni  ;) 
Hver veit kannski rætist draumurinn einn góðan veðurdag. Það kostar ekkert að láta sig dreyma.

Góðar stundir