tag:blogger.com,1999:blog-66479298810922759852024-03-18T20:06:36.715-07:00Móðir, kona, meyjaHjúkrunarfræðingur, þriggja barna móðir,eiginkona,dóttir,systir,frænka,vinkona og síðast en ekki síst meyja.Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.comBlogger98125tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-60401315374659125452018-10-13T00:47:00.001-07:002018-10-13T00:47:45.710-07:00Á ég kannski að byrja að blogga aftur???Hæ!<br />
<br />
Fimm ár síðan síðast..... Hvers vegna er ég mætt aftur? Eða sko, hvers vegna er ég að velta fyrir mér að mæta aftur? Því ég er ekki viss um að ég geri það. Er ennþá að hugsa, og þeir sem að þekkja mig vita að ég á það til að hugsa leeeeeeeeeeeengi og miiiiiiiikið.<br />
<br />
Ástæðurnar fyrir því að ég er hér eru aðalega tvær:<br />
<br />
1)<br />
"Gömul" bloggvinkona hafði samband við mig og spurði hvort ég væri alveg hætt að blogga. Henni hefði fundist gaman að blogginu mínu. Svo þá fór ég að velta fyrir mér hvort ég ætti kannski að byrja aftur. En ég vissi svo sem ekki hvort ég hefði nokkuð áhugavert að segja...<br />
<br />
2)<br />
Hugsunin um blogg lá þarna í höfðinu á mér og meyrnaði. Ég og Tumi (ferfætlingurinn á heimilinu) vorum í gönguferð alein með sjálfum okkur (úti í marka... hvað í andsk.... er íslenska orðið yfir marka? Ég finn ekkert sem mér finnst passa, kannski út í móa? Finnst það samt ekki nógu gott), þegar ég stóð mig að því að tala við sjálfa mig á NORSKU. Já ég tala við sjálfa mig og það nokkuð oft. Mér brá, því ég á að tala við sjálfa mig á ÍSLENSKU! Ég meina íslendingur að tala við íslending tjáir sig á móðurmálinu!!!!<br />
Eftir þessa upplifun hefur hugsunin um bloggið orðið áleitnari. Kannski bloggið gæti verið vettvangur til að viðhalda móðurmálinu. Ekki misskilja mig, ég tala íslensku á hverjum degi og ætla mér ekki að hætta því. En samræðurnar á ylhýra móðurmálinu eru oft frekar einhæfar. Við erum eiginlega bara orðin þrjú í heimili og íslenska vini okkar hittum við sjaldan. Samræðurnar snúast að mestu um hversdagslega hluti eins og hvað á að vera í matinn, heimilisstörf, skóla og vinnu. Við hjónin eigum alveg í djúpum samræðum svona öðru hvoru ;) , en hann ferðast mikið vegna vinnu og þá eru það bara ég og unglingurinn. Samræður okkar unglingsins minna meira á spurningakeppni þar sem ég er spyrillinn og hann svarar mæðulega með já og nei. Hann gefur eiginlega skýrt til kynna með líkamstjáningu að hann bara nenni alls ekki þessu blaðri, svo ég gefst fljótlega upp.<br />
Undanfarið hef ég orðið vör við að ég þarf oft að hugsa mig um og leita að orðum þegar umræðurnar fara að snúast um eitthvað annað en þetta allra hverslagslegasta. Ég er ekki farin að gleyma íslenskunni alls ekki, en ég þarf bara stundum að leita að orðum sem ég nota sjaldan. Sennilega hugsa ég orðið meira á norsku enn ég geri mér grein fyrir.<br />
<br />
<br />
Þá er ég allavega búin að blogga mitt fyrsta blogg eftir fimm ára hlé. Nú get ég velt þessu fyrir mér fram og tilbaka eins og mér einni er lagið. Á ég? Eða á ég ekki?<br />
<br />
Njótið dagsins! Yfir og út :)Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-36630705427987526172013-12-16T02:16:00.000-08:002013-12-16T05:35:59.810-08:00Það líður að jólumEnn og aftur eru þau að koma blessuð jólin. Það er einhver ákveðin tilfinning sem fyllir hjartað á aðventu og jólum. Kærleikur held ég þessi tilfinning heiti. Maður sér gleðina í því smáa, sem betur fer segi ég nú bara, og einhvern veginn þykir bara svo vænt um allt og alla. Það er líka ákveðinn söknuður sem treður sér þarna inn, söknuður eftir fólkinu mínu, jólunum hjá mömmu og pabba og samvera með ættingjum og vinum. Sennilega koma bernskujólin alltaf til með að fylgja manni, og það segir líklega margt um það að barnæskan hafi verið góð. Ekki allir svo heppnir að eiga og hafa átt góða barnæsku.<br />
<br />
En að öðru, ástin í lífi mínu eiginmaðurinn hefur verið að spurja hvað mig langi í í jólagjöf. Ég hef hugsað fram og tilbaka en ekki dottið niður á neinn hlut sem mig langar í, ég á sem sagt allt sem ég þarf og vantar ekki neitt, og rétt er að gleðjast yfir því. Svo fann ég út hvað mig langaði í, en því miður getur hann ekki gefið mér það því draumurinn er stór.<br />
<br />
Alltaf hugsar maður um sjálfan sig og kannski er það eigingjarnt, en mig langar alveg óskaplega mikið í einn verkjalausan dag. Orðið svo langt síðan ég hef átt einn slíkan. Samt er ég ekki með neina svakalega verki og veit að margur finnur MIKIÐ og þá meina ég MIKIÐ meira til en ég. En vá hvað það er lýjandi að finna alltaf til, þó það sé bara smá.<br />
<br />
Svo langar mig líka í annað og tengist það vinnu minni, tengist því sem ég hef verið að fást við síðastliðin 22 ár. Það tengist sem sagt umönnun og hjúkrun aldraðra. Ég vildi óska þess að þeir sem stýra fjármagni heimsins, gerðu sér loksins ljóst hve þörfin er mikil í umönnun og hjúkrun aldraðra. Þessi hluti heilbrigðiskerfisins eins og svo margir fleiri er fjársveltur, já líka í ríku landi eins og ég bý í. Það þarf ekki peninga fyrir tækjum og tólum, heldur fjármagni til starfsmannahalds. Við þurfum fleira fólk.<br />
<br />
Af hverju þarf fleira fólk spurja líklega margir. Ég segi við þurfum fé til að geta breytt stöðlum um grunnmönnun inn á dvalar- og hjúkrunarheimilum. Hvers vegna, jú til að geta veitt þessu yndislega gamla fólki, sem hefur unnið baki brotnu öll sín bestu ár til þess að komandi kynslóðir gætu haft það aðeins betra, betru umönnun. Þá er ég ekki að tala um umönnun sem byggist eingöngu hjálp við athafnir daglegs lífs eða líkamlegar þarfir eins og að borða, þrífa sig, ganga og þess háttar, heldur að veita betri og innihaldsríkan hverdag. Ég er að tala um nærveru, snertingu, samveru gera eitthvað annað en bara sitja og horfa út í loftið og bíða eftir næsta matartíma. Í gegnum vinnuna mína, sem og nám mitt hef ég lært að nákvæmlega þetta er svo mikill þáttur, ef ekki mikilvægasti þátturinn í umönnun aldraðra. En því miður er ekki gert ráð fyrir þessum þætti í grunnmönnun inn á stofnunum. Það er bara gert ráð fyrir að það sé nóg fólk á vakt til þess að sinna því allra nauðsynlegasta, koma fólki á fætur, þrífa það, að það nærist, komist á wc nokkuð reglulega og fái svefn. Hljómar ekki vel en þetta er blákaldur veruleiki. Og er líklega þannig á fleiri stöðum.<br />
<br />
Auðvitað er það ekki alltaf þannig að við höfum ekki tíma til neins annars en þess allra nauðsynlegasta. Sem betur fer gefst stundum tími til að setjast niður og halda í hönd á einhverjum sem virkilega þarf þess, eða fara í gönguferð með einhverjum í góðu veðri. En það gerist bara allt of sjaldan.<br />
<br />
Stundum finnst mér ég alltaf vera að vinna öfugt við það sem ég hef lært, og ég þurfi að stinga þeirri vitneskju, að það sem alzheimer sjúklingur þarf frá mér er góður tími og nærvera, undir stól og reyna að hugsa ekki um hana.<br />
<br />
Þegar Gunna á erfiðan dag, og hefur stórar áhyggjur af börnunum sínum (sem í hennar huga eru lítil) sem hún kemst bara engan vegin til og Jón sem telur sig hafa fengið það hlutverk hjá föður sínum að passa húsið, er ekki ánægður með að Stína gengur í hringi í stofunni og færir til hluti og bankar í borðið. Sigga er óskaplega leið og ráfar fram og tilbaka til að reyna að komast út, vegna þess að hún óskar þess eins að komast heim til foreldra sinna, því hún þekkir engan hér og er óörugg. Það er nefnilega þannig að þegar einn íbúinn verður órólegur þá smitar það oftast út frá sér. Þú hefur hreint og beint ekki tíma til að reyna að róa þau, setjast með þeim og halda í hönd, eða fara í gönguferð til að reyna að beina huganum annað. Þú hefur ekki tíma því að Pétur er svo veikur í dag og þarf að hafa stöðugt eftirlit, Guðrún þarf aðstoð á klósettið og lyfin þurfa að gefast á réttum tíma og Rúna og Siggi eiga eftir að fá hádegismatinn sinn og þau geta ekki borðað sjálf. Svo tókstu þér líka tíma til að sinna barnabarni Stínu sem hafði ekki séð ömmu sína í nokkra mánuði og varð fyrir verulegu sjokki þegar hann sá hvað Stínu hafði farið mikið aftur, hún gat ekki lengur tjáð sig með orðum eða skilið það sem sagt var við hana. Svo barnabarninu féllust hendur og bara grét, og þurfti smá hughreystingu. Svo fór líka svo langur tími í að koma Gunnu á fætur og í sturtuna því í dag skildi hún hreinlega ekki hvað við ætluðum að gera, meðtók ekki hvað við sögðum og varð hrædd.<br />
<br />
Á svona dögum þá fer maður heim úr vinnunni og finnst maður ekki hafa gert starfi sínu nógu góð skil. Maður veit að maður hefði getað gert svo mikið, mikið betur ef maður bara hefði haft tíma, tíma sem hefði verið hægt að hafa ef það væri bara ein manneskja í viðbót á vaktinni. Þú ferð heim og veist upp á hár að allt sem þú hefur lært að sé gott að nota við svona aðstæður hefði virkað, en þú bara hefur ekki möguleika á að nota nema brotabrot af því vegna tímaskorts og vegna þess að grunnmönnunin er ekki nógu há. Þú veist að Stínu er að fara aftur við ýmsar athafnir daglegs lífs, eins og t.d að klæða sig sjálf eða greiða sér, af því þú hefur ekki tíma til að gefa þér góðan tíma með henni og leiðbeina þannig að þú gerir þetta allt fyrir hana því það er fljótlegra. Það bíða jú nokkrir í viðbót eftir því að komast á fætur og fá morgunmat. Það er ekki góð tilfinning að fara heim úr vinnunni vitandi að það hefði verið svo einfalt að hafa daginn öðruvísi og að gera daginn betri fyrir viðkomandi íbúa.<br />
<br />
En ég elska vinnuna mína og þegar manni finnst vel hafa tekist til, íbúarnir hafa flestir átt góðan dag, þér tókst að draga úr vanlíðan konunnar sem var hrædd um börnin sín, þú hafðir tíma til að fara í gönguferð með Stínu sem ráfaði um í stofunni og færði alla hluti úr stað, og gast hjálpað henni að finna rónna og ég gat veitt sorgmæddum aðstandenda huggun og hughreystingu, þá er svo gott að vera til. Sem betur fer upplifi ég marga svona daga, en þeir mættu bara vera svo miklu, miklu fleiri, og það er sárt að vita að það er svo einfalt að fá það til.....en það þarf fjármagn til þess.<br />
<br />
Svo ég óska mér betri grunnmönnunar á öll hjúkrunar- og dvalarheimili í heiminum :-) Gamla fólkið okkar á það nefnilega skilið!!!<br />
<br />
Þetta var mín hugleiðing á aðventu. Legg ekki meira á ykkur bili ;)<br />
<br />
Góðar stundir.Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-72187589238077510042013-10-09T15:35:00.003-07:002013-10-09T15:35:46.442-07:00UppgefinÉg virðist orðið bara skrifa hér inn þegar ég þarf að væla smá. En ég þarf einmitt að væla smá núna, kannski bara ágætt að geta skrifað sig frá þessu væli. Svo verðið þið bara að vega og meta hvort þið hafið áhuga á að lesa þetta væl eða ekki, ég varaði ykkur a.m.k við.<br />
<br />
Síðan ég skrifaði hér inn síðast hefur leiðin eiginlega bara legið niður á við aftur. Kannski ekki alveg beint niður því ég átti yndislega daga á Íslandi með fjölskyldu og vinum, náði að hvíla mig vel og njóta samvistanna við fólkið mitt. Fóturinn sem hafði verið að plaga mig fyrir sumarfrí náði sér bara nokkuð vel á strik og hætti að angra mig mikið.<br />
<br />
Þegar heim kom þá ákvað ég að ég væri frísk og gæti byrjað að stunda mína vinnu án þess að vera að hluta til í veikindaleyfi. Veit það ekki kannski var það bara meiri von og þrjóska en blákaldur veruleiki.<br />
Því að eftir nokkrar vaktir þá var staðreyndin orðin sú að ég átti nánast enga orku í líkamsrækt og göngutúrarnir urðu alltaf styttri og færri. Ég lá eins og slitti hér eftir hverja vakt og leið alltaf eins og ég væri með flensu. Þetta vatt að sjálfsögðu upp á sig, því sama sem engin líkamsrækt þýddi verkir í vöðvana sem þýddi minni orka....svo slæmi hringurinn var byrjaður á ný.<br />
<br />
Svo fór ég að fá verki í hæ.fót, í ökklan. Taldi í fyrstu að þetta væri sinaskeiðabólga eins og hefði hrjáð mig í þeim vinstri fyrir sumarfríið. Fór til læknisins sem taldi þetta líka sinaskeiðabólgu og sprautaði mig með kortísóni. Ég kvartaði um orkuleysið og hann taldi mig nú bara geta lagt mig eftir vinnu í smástund og komið mér svo í ræktina, með öðrum orðum "hættu þessu væli kerling". Sagði mér nú samt að vera heima á meðan fóturinn jafnaði sig.<br />
<br />
Taldi mig orðna góða í fætinum eftir viku, en eftir 2 vaktir var hann aftur orðinn slæmur og verkurinn eitthvað öðruvísi, virtist meira vera svona eins og bein í bein væri að nuddast saman í ökklanum og ákaflega vont og þreytandi að ganga þannig í 7 tíma í vinnunni. Það fóru líka að koma fram önnur einkenni sem ég hef smá áhyggjur af (stundum er ekki gott að vita lítið um mikið) en ætla ekki að ræða um núna . Ég fór að velta því fyrir mér vegna þessara nýju einkenna hvort það væri kannski bara eitthvað allt annað en vefjagigt að plaga mig eða annað ofan á það. Svo það var ekki bara verkurinn sem nagaði úr mér orku heldur pínu áhyggjur líka.<br />
<br />
Ég átti góðar samræður við mína yfirmenn, sem hvetja mig áfram og láta mig alls ekki finna fyrir því að ég sé ómögulegur starfskraftur. Þvert á móti, segjast þær bara vilja að ég nái heilsu og fái úr því skorið hvað sé að angra mig, segjast umfram allt vilja mig í vinnu séu ánægðar með mig og jeremías hvað er gott að heyra það. Mér var boðið að ræða málin við svokallaða heilsuþjónustu sem kommúnan er með, fagaðilar sem aðstoða starfsfólk kommúnunnar með ýmislegt heilsutengt. Ég þáði það með þökkum og hitti yndislegan hjúkrunarfræðing (hjúkrunarfræðingar eru snillingar) sem hjálpaði mér að kortleggja einkennin mín og líðan mína, koma smá skipulagi á hugsanir mínar og sagði mér að ég væri nú ekki alveg að tapa mér ;)<br />
<br />
Eftir fund með þessum ágæta hjúkrunarfræðingi hitti ég lækninn minn og hafði meðferðis blað þar sem ég var búin að skrifa niður öll einkenni sem ég hefði áhyggjur af og það sem mér þætti ekki eðlilegt. Mikið einfaldara að fara með þetta niðurskrifað og rétta honum, þá var ekkert sem gleymdist. Hann tók þetta allt alvarlega og ákvað að taka aftur slatta af blóðrannsóknum ásamt nokkrum fleiri rannsóknum og myndatökum svona í það minnsta til að útiloka eða staðfesta einhvern grun. Ég er sátt við þetta og finnst hann loksins hafa hlustað virkilega á mig. Hann komst líka að því að blóðþrýstingurinn var upp úr öllu valdi, held að það hafi nú að hluta til verið stress en ég að fara í sólarhringsblóðþrýstingsmælingu til að meta þetta sem er bara gott mál (maður getur orðið veikari af því að fara til læknis hehehe). Að lokum skoðaði hann fótinn sem enn var með leiðindi og þetta virðist vera eitthvað annað en sinaskeiðabólga, spurning hvort þetta sé kölkun (enda konan orðin háöldruð) á að fara í segulómun til að ath það. Verkur í úlnliðum og fingrum hefur líka verið að ágerast. Það er nú líka jákvætt að nú nálgast tíminn hjá gigtarlækninum óðfluga.......ekki svo langt þangað til í mars.<br />
<br />
Svo núna er ég búin að vera heima í eina viku á vottorði í von um að skána í fætinum, svo er ég í viku haustfríi núna. Fóturinn er ágætur ef ég er ekki mikið að nota hann, en versnar um leið og ég geng eitthvað að ráði :( Svo til þess að toppa þetta allt þá byrjaði ég með svipaða verki núna í dag í vi.fætinum aftur...svo ég er HÖLT Á BÁÐUM spurning hvor það geri mig óhalta þá tveir mínusar gera plús er það ekki....<br />
<br />
Svo ég veit ekki hvert framhaldið er, á að mæta í vinnu á mánudag en er ekki viss um að geta það.... Er orðin svo leið á þessu leiðinda ástandi. Mig langar bara að geta unnið vinnuna mína og bara verið ég aftur. Finnst eins og einhver ókunnug hafi yfirtekið líkama minn og ég vil bara losna við þessa mannesku mér finnst hún bara ekki skemmtileg og eiginlega bara frekar pirrandi sko......Langar til þess að eiga verkjalausan dag og langar fyrst og fremst í orku. Ótrúlegt hvað það tekur af manni mikla orku að vera orkulaus, já og verkir þó þeir séu ekki miklir, en eru þarna alltaf, þeir éta upp orku.<br />
<br />
Svo núna er staðan sú að ég bíð eftir að verða kölluð inn í frekari rannsóknir, sem verður vonandi fljótlega. Já og er alsæl með að tíminn hjá gigtarlækninum nálgast hratt.<br />
<br />
Ég reyni eins og ég get að vera jákvæð og held að mér takist það oftast, og lukkist ágætlega að taka Pollýönnu á þetta. Það er heldur ekki langt í fíflaskapinn og að sjá skondnu hliðarnar á málunum. Það hjálpar ótrúlega mikið :)<br />
<br />
Jæja þá hef ég komið þessu væli frá mér. Þetta er allt í belg og biðu held ég en það var hreinsandi að losna við þetta á "blað"<br />
<br />
Annars óska ég ykkur alls hins besta og munið að njóta haustsins.<br />
<br />Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-39709391201743688252013-07-13T02:16:00.001-07:002013-07-13T02:16:12.377-07:00Smá svona.......Langt síðan ég skrifaði hér síðast.....<br />
<br />
Ég hef verið nokkuð dugleg í gönguferðum, ræktinni og tiltekt í mataræðinu (á samt ennþá erfitt með að standast sykursætar freistingar). Orkan mín er samt ekki ennþá komin í það form sem ég óska mér en, þetta potast. Finnst ég samt næstum þurfa fleiri daga í vikuna til að hvílast.....Hljómar einkennilega.. en ég virðist þurfa að hvíla mig fyrir vinnu, eftir vinnu, fyrir ræktina og eftir ræktina svo ef ég á að framkvæma allt sem ég óska mér á einni viku þá þarf ég fleiri hvíldardag í vikuna hehehe. En þetta smá potast, orkan er á uppleið ég finn það og ég virðist nokkurn vegin hafa stjórn á vöðvaverkjunum, finn aðeins fyrir þeim öðru hvoru en þá meira svona "þreytuverkir" ekki þessir slæmu verkir sem ég upplifði í byrjun árs.<br />
<br />
Vigtin hefur sigið örlítið niður á við, í kjölfar aukinnar hreyfingar og smá tiltektar í mataræðinu. Ekki hefur hún þó sigið mikið en ég skrifa það á uppbyggingu vöðva ;) Ákvað að fylgjast með sentimetraminkunn líka í þetta sinn svona ef að vigtin væri treg (það er nefnilega svo niðurbrjótandi) og það hafa fokið nokkrir sentimetrar. Fannst ég samt ekkert hafa minnkað þannig lagað, þegar ég fór til að versla mér föt nú um daginn. Það kom mér því skemmtilega á óvart að ég hafði amk minnkað um eitt fatanúmer :)<br />
<br />
Var næstum komin að því takmarki að vinna fulla prósentu í vinnunni og farin að gleðjast yfir því að sumarfríið mitt væri alveg að skella á, þegar það kom óvænt bakslag í reikninginn. Eins og einhverjir hafa lesið á fésbókinni þá vaknaði ég í gærmorgun með svona heiftarlega sinaskeiðabólgu í vinstri fæti. Ég átti erfitt með að stíga í fótinn og að reyna að hreyfa tærnar var hreint helvíti. Fékk tíma hjá lækninum mínum sem var fljótur að finna út hvað væri að plaga mig, sprautaði kortísóni í sinina og skipaði mér heim að hvíla mig (sjáið bara þarf fleiri hvíldardaga) og bannaði mér að fara í vinnu, svo "sumarfríið" mitt byrjaði alveg óvart viku fyrr, vinnuveitendum mínum til mikillar ó-gleði. Átti að vinna um helgina sem er virkileg krísuhelgi á vinnustaðnum þar sem gekk erfiðlega að manna vaktir og þurfti að fá inn óvant fólk frá afleysingarþjónustu. Svo ég fann ansi mikið til í samviskunni þegar ég tilkynnti ástand mitt, 600 mg íbúfen sló samt smá á samviskuverkinn en minna á sinaverkinn.<br />
<br />
Í dag er staðan sú að ég finn minna til í fætinum og get stigið í hann án þess að kippast öll til af sársauka, hef góðan stuðning af hækju svona til vonar og vara, svo læknirinn virðist hafa hitt á réttan stað með sprautuna blessaður. Ef ekki þá þarf ég að fá aðra eftir 10 daga, en ég held í vonina um að þess þurfi ekki. Finnst verst að geta ekki sinnt gönguferðum og styrktarþjálfun í einhvern tíma, því ef ég kemst ekki reglulega í ræktina þá byrja vöðvaverkirnir að læðast að mér :( Vona að ég þurfi ekki að halda mig frá því of lengi.<br />
<br />
Ég hef upplifað það í þessum "veikindum" mínum að það er full vinna að byggja sig upp ef vel á að vera. Væri alveg til í smá lottóvinning, svona um það bil árslaun kannski. Þá tæki ég mér frí frá vinnunni og tæki mér ár í að "laga" mig. Einbeita mér að: styrktar- og þolþjálfun, taka mataræðið algjörlega í gegn, léttast heilan helling og hætta að reykja. Hver veit, kannski rætist óskin...................<br />
<br />
Annars er allt gott að frétta af liðinu mínu. Unglingurinn lenti á Íslandi í gær og ætlar að dvelja þar ásamt vini sínum í 10 daga. Heimasætan er að vinna hjá pabba sínum, splæsir, saumar og festir korka eins og herforingi. Í lok næstu viku ætlar hún að skella sér til Englands með kærastanum og tengdaforeldrunum. Sá yngsti dundar sér hér heima og finnst fúlt að fá ekki að vaka allan sólarhringinn þar sem hann er í sumarfríi. Hann er búinn að eignast vin hér í hverfinu, einn sem er nýfluttur hingað og er ári eldri en hann. Þeir leika mikið saman svo það er frábært, verst að þeir eru báðir haldnir sömu tölvuveirunni.<br />
<br />
Heimasætan og unglingurinn komust bæði inn í skólana "sína" næsta vetur. En hér er það ekki sjálfgefið að komast áfram 2.veturinn í sama framhaldsskóla, einkunnirnar skipta máli (ert sem betur fer öruggur áfram í sama skólan af 2.ári yfir á 3.ár). Svo þau og foreldrarnir eru alsæl. Unglingurinn heldur áfram á almennri braut og heimasætan fer úr öryggi innflytjendabekksins í venjulegan bekk. Hún valdi sér braut sem heitir Design og handverk, held að það komi til með að eiga vel við hana.<br />
<br />
Njótið sumarsins og verið góð hvort við annað.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0FojndxAIqoyWkNMSmsLnd8dRqoyGO192CTcZB6Y8y0cgIjQ6-o_f4Zvz3e7mcWYKQx9xOz5yiuFOXt7pGeg76ZWCKt_t5Tcpw5t4026m6E2BfK-kOLr2Xm63M1T_3-V5J9hOSMjG4Ww/s1600/DSC_0681.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0FojndxAIqoyWkNMSmsLnd8dRqoyGO192CTcZB6Y8y0cgIjQ6-o_f4Zvz3e7mcWYKQx9xOz5yiuFOXt7pGeg76ZWCKt_t5Tcpw5t4026m6E2BfK-kOLr2Xm63M1T_3-V5J9hOSMjG4Ww/s320/DSC_0681.JPG" width="214" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ég get, vil og skal :)</td></tr>
</tbody></table>
<br />Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-83378132634701836112013-05-16T04:20:00.003-07:002013-05-16T04:20:49.388-07:00Setti lækninn út af laginu, næstum því!Jæja nú var komið að mér að setja lækninn út af laginu. Var búin að setja mér það markmið að láta hann ekki tala mig í kaf í dag blessaðan.<br />
<br />
Fann það út eftir síðasta tíma að líklega hefði ég aldrei sagt honum almenninlega hvernig gengi. Hvað ég gerði nákvæmlega hjá sjúkraþjálfanum og hver árangurinn væri í raun og veru, þó helvítis vigtin segði eitthvað annað enda markmið mitt að losna við verkina eins og hægt var og ná upp orku til að koma mér í vinnu. Og hitt má koma á eftir, þ.e að létta mig og hætta að reykja, það er jú hluti af því að ná almenninlegri heilsu að takast á við það. En Róm var ekki byggð á einum degi.<br />
<br />
Svo ég hlammaði mér niður í stólinn hjá honum bauð góðan dag og tilkynnti honum að þar sem ég hefði farið frá honum síðast með þá tilfinningu að honum finndist ég ekki gera nóg í mínum málum og þess vegna vildi ég að hann hlustaði á mig núna. Ég ætlaði að segja honum nákvæmlega hvað ég væri búin að gera og hvaða árangri ég væri búin að ná þó vigtin sigi ekki niður á við ennþá. Hann varð pínu hvumsa svo ég sagði að ég reiknaði ekki með því að hann hefði bara ætlað að vera leiðinlegur þetta væri partur af vinnunni hans en nú vildi ég bara fá að tjá mig almenninlega, því mér finndist ég bara búin að vera fjandi dugleg.<br />
<br />
Að sjálfsögðu gat manngreyið ekki annað en hlustað á mig eftir þessa ræðu :) Og þegar ég sagði honum hvar nákvæmlega ég væri stödd í þjálfuninni og ferlinu þá varð hann nú bara hissa og ánægður með mig karlanginn.<br />
<br />
Ég gerði hann nú samt ekki alveg kjaftstopp því hann sendi mig út með miða með nafni á bók um lágkolvetnafæði. Hann rétti mér miðann og sagði þú ÁTT að kaupa þessa bók!! Ætli sé ekki best að ég hlýði því þó ég sé ekki endilega mjög spennt fyrir því, en það er eflaust margt gott þar sem vert er að tileinka sér í betri matarvenjum.<br />
<br />
Ég hlýðna stúlkan fór í bókabúðina og athugaði með bókina sem var ekki til. En ég lét panta hana fyrir mig.<br />
<br />
Er ánægð með sjálfa mig, ég stóð með sjálfri mér. Og það er eitthvað svo gott að segja nákvæmlega frá því hvar ég er stödd í þjálfuninni, það gerir það eitthvað svo áþreifanlegt að ég er búin að gera góða hluti þar.<br />
<br />
Góðar stundirÍrishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-42187207194650807912013-05-15T05:09:00.001-07:002013-05-15T05:09:07.624-07:00Girði mig í brókKvaddi sjúkraþjálfaran minn í morgunn. Síðasti tíminn hjá henni búinn og komið að því að ég haldi út í heiminn (lesist líkamsræktarstöðvar), girði mig í brók og standi á eigin fótum. Það verður erfiðara að halda sér við efnið þegar enginn stendur við hliðina á manni og hvetur mann áfram. En ég SKAL, GET og VIL. <div>
<br /></div>
<div>
Ég fæ með mér nokkurs konar tilvísun frá sjúkraþjálfanum. Þar sem hún segir hvað ég er að fást við og hvert takmarkið er. Svo mér skilst að ég fái smá stuðning þarna í byrjun.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Tók mig til og mældi ummál hinna ýmsu líkamshluta ásamt því að stíga á minn erkióvin vigtina. Nú ætla ég að vera dugleg að fylgjast með sjálfri mér ;) </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Góðar stundir</div>
Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-84105891554846702152013-05-09T08:16:00.002-07:002013-05-09T08:16:55.798-07:00Minnistæður dagur fyrir 19 árum9.maí 1994 er mér ákaflega minnistæður. Þann dag eignaðist ég bróðurson. Ég hef eignast 4 systkinabörn eftir það og þau eru öll með tölu kríli (sum ekki svo mikil kríli enn) sem mér þykir ákaflega vænt um og fæðingardagar þeirra allra eru minnisstæðir. Án þess að ég vilji gera upp á milli þeirra þá varð dagurinn fyrir 19 árum þegar hann Gísli Tjörvi fæddist mér alveg sérstaklega minnistæður. Líklega vegna þess að ég var stödd í sama húsi og hann fæddist í og fékk að sjá hann alveg splunkunýjan. Hér um bil jafn nýjan og börnin mín voru þegar ég leit þau augum í fyrsta sinn (vegna þess að ég þurfti alltaf að vera með smá vesen í mínum fæðingum en það er önnur saga). <div>
<br /><div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIRIvNURbe3SzcqQ-MBjaEghyphenhyphenEZnP1SoUYAtTY-vA5lU1E6vZmgd4Na2TTbxNn09R7ELupsQZhDU7lIzYSZbk0J7Tg4JRt-GKlAN8xgvMlJDO23OU10GAOfIDVn3ek8zUL06j68UaBp68/s1600/GTB.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIRIvNURbe3SzcqQ-MBjaEghyphenhyphenEZnP1SoUYAtTY-vA5lU1E6vZmgd4Na2TTbxNn09R7ELupsQZhDU7lIzYSZbk0J7Tg4JRt-GKlAN8xgvMlJDO23OU10GAOfIDVn3ek8zUL06j68UaBp68/s320/GTB.jpg" width="231" /></a></div>
<div>
Drengurinn fæddist á fæðingarheimili Skjólgarðs á Höfn í Hornafirði. En fæðingarheimilið var í kjallaranum á hjúkrunarheimilinu sem var vinnustaður minn. Þegar ég mætti til vinnu þennan morgun þá vissi ég að það voru merkilegir hlutir að gerast í kjallaranum. Móðuramma Gísla Tjörva var líka í vinnu á sama stað þennan morgunn og ég hef það á tilfinningunni að það hafi ekki endilega verið svo mikið gagn af okkur tveim þennan morguninn. Spennan var mikil og ferðirnar í kjallaran, til að kanna stöðu mála, ófáar.</div>
</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Mér fannst ég heppin að geta gefið tilvonandi foreldrum faðmlag og sagt við þau hvetjandi orð áður en aðalátökin hæfust. Þetta var svoldið merkileg upplifun, að reyna að vinna vinnuna mína á meðan ég vissi af bróður mínum og mágkonu þarna í kjallaranum (nánast undir fótum mínum) að upplifa stærstu stund lífs síns. Ég hafði sjálf eignast mitt fyrsta barn 9 mánuðum áður og fæðingin gekk frekar brösulega, ekki síst fyrir stelpuskottið mitt (sem ég fékk ekki að halda á í fyrsta sinn fyrr en daginn eftir að hún kom í heiminn) svo kannski voru tilfinningarnar sem ég upplifði þarna miklu sterkari fyrir vikið. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ég var með fiðrildi í maganum, ég hafði svolitlar áhyggjur af gangi mála í kjallaranum, var allt í lagi, gekk allt vel. En mest var ég þó að fara á límingunum af spenningi og tilhlökkun. Það var erfitt að vera með hugan við vinnuna, vægast sagt. Ég hugsa stundum um það á þessum degi, hvað aumingja tilvonandi amman sem var að vinna með mér gekk í gegnum þennan morgunn fyrir 19 árum, hún hefur líklega verið töluvert stressaðri en ég yfir þessu og spenningurinn enn meiri.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Svo kom að því að við fengum að vita að drengur væri fæddur í kjallaranum. Ég held að ég hafi nú leyft ömmunni að kíkja á drenginn og nýbökuðu foreldrana fyrst ;) En allavega man ég að ég stóð í herbergi fyrir framan fæðingarstofuna spennt að fá að sjá hann, þegar nýbakaður faðirinn, litli bróðir minn sem ekki hafði náð 18 ára aldri, kom fram og við féllumst í faðma. Án allra orða fann ég fyrir spennufalli hans og léttinum í faðmlaginu og gleðinni og hamingjunni í tárunum sem trilluðu niður kinnar hans. Ég gat ekki heldur haldið aftur af tárunum, tilfinningarnar sem fylltu herbergið voru sterkar. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Svo fékk ég að sjá litla fallega undrið sem lá í fangi nýbakaðrar móður. Hann var yndislegur, eins og við mátti búast. Það var svo dásamlegt að fá að upplifa það nákvæmlega svona að verða föðursystir. Fá að upplifa allar þessar sterku og dásamlegu tilfinningar sem tengjast fæðingu barns svona beint í æð. Fá að taka utan um nýbakaða foreldra í tilfinningarússíbananum. Ég kem líklega aldrei til með að gleyma þessum degi, man hann svo ótrúlega vel.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Innilega til hamingju með daginn Gísli Tjörvi, Bjössi og Hrafnhildur.</div>
<div>
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgd17_l_RkHB6y6UiqmQlzkk3iXOZ96kCvRacBv_79AUYl-AN39x4rcXrW70aDNN7xPsDBlS9CvoVoPBct3LyoogtaIOO1DI-adRCwf5maBF9Z6pkS4aAf5cWI_RbDUeaDGDwYXswZX3AQ/s1600/DSC_8238.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgd17_l_RkHB6y6UiqmQlzkk3iXOZ96kCvRacBv_79AUYl-AN39x4rcXrW70aDNN7xPsDBlS9CvoVoPBct3LyoogtaIOO1DI-adRCwf5maBF9Z6pkS4aAf5cWI_RbDUeaDGDwYXswZX3AQ/s320/DSC_8238.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Við systkinin þrjú með barnahópinn okkar. Yndisleg öll þessi börn <br />og ákaflega vel heppnuð eintök hvert og eitt. </td></tr>
</tbody></table>
<div>
<br /></div>
Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-37350217351917970262013-05-07T05:58:00.002-07:002013-05-07T05:58:55.546-07:00Ráð frá mágkonuÁkvað að fara eftir ráðum minnar góðu mágkonu Hrafnhildar og tala fallega við sjálfa mig. Svo ég settist niður og hugsaði um hvað ég væri búin að gera til að koma mér á réttan kjöl og ákvað að ég væri bara búin að vera ansi dugleg.<br />
<br />
Svo hvað hef ég verið að gera. Jú ég er komin úr því að komast hreinlega ekki upp stigan heima hjá mér (þegar ég var sem "veikust") og í það að ganga 2-3 kílómetra 4-7 sinnum í viku og styrktarþjálfun 3 sinnum í viku!! Já og ég fer í vinnu sirka 2 daga í viku. Þetta er nú bara þó nokkuð til að vera stolt af og ánægð með. Ég er með yndislega unga konu sem sjúkraþjálfara og hún hefur hvatt mig og hjálpað mér mikið. Hún gerði fyrir mig prógramm með styrktaræfingum sem ég get líka gert heima, fer til hennar 1-2 sinnum í viku og en geri æfingarnar heima þess á milli til að þetta telji 3 skipti í viku.<br />
<br />
Ég viðurkenni að ég hef ekki orku í mikið meira en þetta. Þannig að í augnablikinu fer lítið fyrir mömmunni, eiginkonunni og áhugamálaranum. Ég sé nú samt til þess að allir fái að borða ;)<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBqmn2ZR4RyXkdhzgSeQABjVRkc8dgPVYE-SdP11lIeefZYa778wiIJdvIKl99cOf1Lx32dBsKX0N95oirm-erudTEHGPGsQmyu4bfvBxl-gWKHMAkGunWiLFAdtgAOMVShaCEgopXO_g/s1600/iris2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBqmn2ZR4RyXkdhzgSeQABjVRkc8dgPVYE-SdP11lIeefZYa778wiIJdvIKl99cOf1Lx32dBsKX0N95oirm-erudTEHGPGsQmyu4bfvBxl-gWKHMAkGunWiLFAdtgAOMVShaCEgopXO_g/s320/iris2.jpg" width="320" /></a></div>
Ég finn virkilega að styrktarþjálfunin skilar sínu og vöðvaverkirnir eru minni fyrir vikið. Það er hvatning til að gera æfingarnar og lýsir því kannski best að ég geri æfingarnar heima.<br />
<br />
Að koma sér út í göngu hefur stundum verið fjáranum erfiðara, ekki akkúrat það sem manni langar að gera þegar maður finnur til í lærum, lendum, kálfum eða bara hreinlega undir ilinni. Stundum hefur hvert skref verið ansi erfitt. Þrjóskan, hundurinn og fallegt umhverfi hafa þó komið mér í gegnum þetta og ekki síst komið mér af stað. Því það er oft erfiðast að koma sér út um dyrnar.<br />
En maður verður sko ekki svikinn af að ganga hér í<br />
þessu fallega umhverfi. Það er sko bæði nærandi fyrir<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOYJoIwP9Cjd1eU2hMxKQyE1wqr6KSC-xLpQd2Z70tsdC339ncuwslojz5iGxEyyFcu9IutENFjWbjKLo3j2U8xThY0DMGf9D_25GOXUBnZLtznThdSZ93BL2rpZo5L046GDXQVPCB6eU/s1600/iris3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOYJoIwP9Cjd1eU2hMxKQyE1wqr6KSC-xLpQd2Z70tsdC339ncuwslojz5iGxEyyFcu9IutENFjWbjKLo3j2U8xThY0DMGf9D_25GOXUBnZLtznThdSZ93BL2rpZo5L046GDXQVPCB6eU/s320/iris3.jpg" width="320" /></a></div>
sál og líkama. Það sem er best er að ég finn að þessar gönguferðir sem og styrktarþjálfunin eru hægt og sígandi að verða partur af rútínunni og ég er farin að upplifa þörfina fyrir nákvæmlega þetta, þá er allt á réttri leið held ég.<br />
<br />
Held meira að segja að ég sé að verða tilbúin til að koma mér inn í líkamsræktarstöð og sjúkraþjálfinn ætlar að aðstoða mig með að útbúa prógramm fyrir mig með hliðsjón af styrktarþjálfun og því að léttast.<br />
<br />
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE0fp5HPnlu2DhO2shLLgyXrFIADSfLykNLu4ZiO2LGe51_E7j-AfU_Tzgv-d6QTYKfnSkaZIw5jTUpJkYLZY0KghETxVUD749Q6BMV1Jfb58Iz3s-gJYkpyVMgU1kceKX-7YXuU04aUw/s1600/iris1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE0fp5HPnlu2DhO2shLLgyXrFIADSfLykNLu4ZiO2LGe51_E7j-AfU_Tzgv-d6QTYKfnSkaZIw5jTUpJkYLZY0KghETxVUD749Q6BMV1Jfb58Iz3s-gJYkpyVMgU1kceKX-7YXuU04aUw/s320/iris1.jpg" width="320" /></a><br />
Svo jú ég er búin að vera helv.. dugleg. Þó svo tölurnar á vigtinni hafi ekki silast niður á við. Jafnvel þó ég komist ekki ennþá framhjá sælgætishillunum í búðinni án þess að freistast. Þó ég reyki rettu af áfergju eftir góðan göngutúr. Þetta kemur smátt og smátt með stuttum, hægum, ákveðnum skrefum, slatta af þrjósku og vilja til að ná heilsu og orku. Vilja til að eiga orku til að vera mamma, eiginkona, áhugamálari og bara ég sjálf. Vilja til að gera svo margt skemmtilegt.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2dRYbbXMORdEn8xfGJpPi_0KIE37xWvhaWInb7ja4Jf_WleBxrKrLpjhZIQ3M00eWx27xnPeF1dVmIF3Zq8_x72Tc0ILiNk9R49PE6sjquXdiMT-gpJj_Pl5c3-qJN1kKe3eNr0seUEE/s1600/iris4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2dRYbbXMORdEn8xfGJpPi_0KIE37xWvhaWInb7ja4Jf_WleBxrKrLpjhZIQ3M00eWx27xnPeF1dVmIF3Zq8_x72Tc0ILiNk9R49PE6sjquXdiMT-gpJj_Pl5c3-qJN1kKe3eNr0seUEE/s320/iris4.jpg" width="214" /></a></div>
Mesti stuðningurinn kemur frá mínum góða manni. Hann er kletturinn minn. Hann brosir bara þó að konan sé gjörsamlega orkulaus og eigi lítið til að gefa af sér, þó líf hennar snúist aðalega um það að koma sér út í göngutúr og mæta í vinnu. Hann hvetur mig áfram og síðast en ekki síst þá horfir hann þannig á mig að mér finnst ég æðisleg, og það er ekki svo lítið. Ég til mig lukkunnar pamfíl að hafa hann í lífi mínu.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Ég er bara búin að vera fjári dugleg og er ánægð með það.<br />
<br />
Góðar stundirÍrishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-41402304298691761522013-05-06T10:34:00.001-07:002013-05-06T10:34:19.831-07:00Plan um að hafa plönÉg hef þurft að hitta heimilislækninn minn alltof oft undanfarið. Svo oft að ég er næstum orðin leið á honum blessuðum. Hann er reyndar dálítið kómískur karakter svo ég get nú alltaf glott út í annað eftir að hafa verið hjá honum.<br />
<br />
Málið er að ég er enn að vinna mig upp úr veikindunum/áfallinu/kastinu (eða hvað maður á að kalla þetta leiðinda ástand), er ennþá ekki farin að vinna mín 70%. Vinn c.a 40% og er á læknisvottorði hin 30%. Vegna þessa þarf ég að hitta lækninn reglulega, sem er vel, til þess að endurmeta stöðuna. En það felst vanalega í því að ég segi honum hvernig gengur í sjúkraþjálfun og vinnunni, já og bara hvernig gengur að takast á við hverdaginn. Ég vil nú reyna að fá fram hans mat á stöðunni líka, hvað hann telji að sé gott að gera í stöðunni og hvort ég eigi að prófa að vinna meira eða hvort það sé vitleysa. Hann hinsvegar hefur stuttan tíma til að ræða málin (15-20 mín á sjúkling) svo honum finnst ágætt (eða næstum því ágætt) að ég segi honum hvað ég haldi að ég geti í sambandi við vinnuna. Þjálfun er víst mikilvæg og nánast eina meðferðin við vefjagigt (ef ég er með vefjagigt) svo skilaboðin sem ég fæ frá sjúkraþjálfanum og lækninum eru þau að ég þarf að eiga orku afgangs fyrir þjálfunina (ég finn vel að þjálfunin er að gera mjög mikið fyrir mig). Svo doktornum finnst ágætt ef ég segi bara hvað mér finnst. Undanfarið hefur hann átt það til að skella á mig erfiðum spurningum svona rétt í lok tímans, spurningum sem setja mig pínu út af laginu stundum.<br />
<br />
Núna síðast henti hann mér á vigtina, rétt í lok tímans og því er nú andskotans ver og miður að hún hafði ekki sigið niður á við um gramm síðan í janúar helvísk. Svo spurði hann hvaða plön hefur þú varðandi það að léttast. Ég hinn týpíski átfíkill, var næstum stokkinn á hann í þeim eina tilgangi að lúskra á honum allhressilega. Andskotinn var að manninum, mín einu plön undanfarið hafa verið að stunda þjálfunina hjá sjúkrþjálfanum og gera æfingarnar heima sem hún hefur kennt mér, ásamt því að fara í göngutúra (nánast á hverjum degi) og koma mér í það ástand að geta mætt í vinnu sómasamlega. Já, og vera mamma og eiginkona og allt það. Svo þó að ég viti að ég þarf að léttast um tugi kílóa (og hefði þurft þess fyrir löngu síðan) og að það mun bara bæta ástand mitt þá hef ég ekki akkúrat verið að hugsa um það nákvæmlega núna.<br />
<br />
Í stað þess að segja nákvæmlega þetta við aumingja lækninn (sem ég veit að bara vill vel) þá muldraði ég ofan í bringuna á mér að ég vissi að ég þyrfti að gera eitthvað og ég vissi líka vel hvað.......Mér láðist hinsvegar að segja manninum að ég væri gasalega ánægð með sjálfa mig ef plön mín um að komast fram hjá nammihillunni í búðinni án þess að fylla körfuna af gotteríi (sem ég æti svo flýti áður en ég kæmi heim svo ég þyrfti ekki að gefa með mér) gengju eftir.<br />
<br />
Týpísk ég að geta ekki staðið með sjálfri mér og sagt að ég væri bara það mikill fíkill að nákvæmlega núna væri nóg fyrir mig að takast á við það að koma þjálfun og hreyfingu inn í rútínuna mína og þegar það væri orðið sjálfsagt fyrir mig gæti ég tekist á við hitt. Nei, nei, muldraði bara ég veit, ég veit. Svo svona til að toppa daginn þá hélt hann áfram að vinna vinnuna sína og fór að ræða reykingar og hvaða plön ég hafði varðandi þær.....................Nei hættu nú alveg hugsaði ég og blótaði í huganum, þurfti hann nú endilega að vinna vinnuna sína extra vel í dag. Hann bauð mér aðstoð sína í að hætta en sagði í leiðinni þú verður að vera tilbúin og upplögð. Svo í staðinn fyrir að segja mig langar að verða frísk, léttast og hætta að reykja en ég bara get ekki tekist á við það allt í einu, því þá gefst ég upp og tekst ekkert af þessu. Þá sagði ég, má ég hugsa málið þar til við hittumst næst.....<br />
<br />
Manngreyið var bara að vinna sína vinnu, nákvæmlega eins og hann á að gera (var einmitt búin að vera að velta því fyrir mér af hverju hann væri ekkert búinn að spurja út í reykingar). Ég strunsaði hinsvegar fúl út frá honum og vildi bara vera látin í friði með mína vankanta og lesti. Týpískur fíkill jamm,jamm.<br />
<br />
Ég hef hugsað mikið og veit að ég get ekki tekist á við þetta allt á einu bretti. Ég þarf að byrja á einu í einu og ná nokkuð góðum tökum á því áður en ég helli mér í það næsta. Ég dauðskammast mín líka fyrir það að vera REYKJANDI HJÚKRUNARFRÆÐINGUR Í YFIRVIGT, það er eitthvað sem bara passar ekki.<br />
<br />
Svo nú hef ég ákveðið að vera með plön um plön þegar ég mæti hjá honum næst.<br />
<br />
Fyrsta mál á dagskrá er að koma þjálfuninni/hreyfingunni í góða rútínu, er á góðri leið með það. Er með æðislega sjúkraþjálfara sem hefur leiðbeint mér vel og núna þegar ég tel mig tilbúna að fara að þjálfa í líkamsræktarstöð þá hefur hún boðist til að fara með mér fyrsta daginn og koma mér af stað. Ætlar að leiðbeina mér með æfingarnar sem ég nota núna, þ.e búa til prógramm fyrir mig með það í huga að léttast líka ekki bara styrkjast.<br />
<br />
Annað mál á dagskrá. Er sem sagt að takast á við mataræðið eða aðalega sykur og sætindafíkn. Mataræðið er í sjálfu sér ekki svo slæmt. Þarf aðeins að taka til í narti og þessari sykurfíkn. Og vonandi þegar þjálfun og það leggst saman að byrja að léttast.<br />
<br />
Þriðja mál á dagskrá, þegar annað er komið nokkuð vel í gang (vonandi í haust) verður að þyggja aðstoðina frá mínum velviljaða heimilislækni (sem vinnur vinnuna sína) við að hætta að reykja.<br />
<br />
Fjórða mál á dagskrá var eiginlega að verða hávaxin en sá fram á að það gæti orðið andsk.. erfitt og tímafrekt svo ég felli þau plön út af dagskrá.<br />
<br />
Mér finnst þessi plön mín um að hafa plön bara hljóma nokkuð vel og þessi plön um plön líta sæmilega út á prenti. Svo var partur af plönunum að gaspra þessu út yfir alheim sem væri kannski ákveðið aðhald í að standa við plönuð plön.<br />
<br />
Góðar stundir.<br />
Bestu kveðjur frá reykjandi hjúkrunarfræðingi í yfirvigt, sem stefnir á að verða "bara" hjúkrunarfræðingur í fyllingu tímans.Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-58753850373069119992013-02-23T08:19:00.001-08:002013-02-23T08:19:48.800-08:00VonbrigðiÉg fór full eftirvæntingar í vinnuna á fimmtudaginn. Fyrsti vinnudagur eftir að vera búin að vera frá vinnu í næstum 4 vikur. Hlakkaði til að hitta íbúa hjúkrunarheimilisins og samstarfsfólk mitt. Hlakkaði til að verða til gagns. Það er nefnilega eitthvað við það að vinna, að vera til gagns, sem maður kannski uppgötvar enn betur þegar maður getur ekki unnið.<br />
<br />
Ég get svo sem viðurkennt að ég fann að skrokkurinn var ekki fullkomlega eins og hann á að sér að vera og þó ég væri full eftirvæntingar þá var þarna smá kvíði einhver staðar í felum á bak við eftirvæntinguna.<br />
<br />
Eins og venjulega var mikið að gera, og eiginlega extra mikið að gera þar sem einn íbúinn var lasinn. Þar sem starfsfólkið var á meiri þönum en venjulega þá verða íbúarnir órólegir. Þannig að vaktin varð þannig að ég settist ekki niður fyrr en kl 21:30 til að skrifa rapport, sorrý ég lýg því, ég náði að setjast niður í c.a 5 mín um 20:30 til þess að borða rúnstykkið mitt.<br />
<br />
Þegar vaktin var búin, þá varð ég að kyngja því að ég væri líklega ekki að fara á fullt í mitt 70% stöðugildi. Ég var bara búin á því og þegar leið á kvöldið og nóttina var skrokkurinn undirlagður af verkjum. Ég varð svekt, sár, og kannski mest reið.<br />
<br />
Eftir svefnlitla nótt fór ég á fund með deildarstjóranum mínum og við komumst sameiginlega að þeirri niðurstöðu að það væri sennilega lítið vit í því að ég reyndi að tækla þessa 70% vinnu, svo á mánudag þá á ég tíma hjá heimilislækninum og það er spurning hvað kemur út úr þeim fundi. Hvort ég verði í veikindaleyfi að hluta, þ.e vinn kannski 30-40% af stöðunni minni og verði í veikindaleyfi restina í einhvern tíma eða hvort ég verði bara að lúffa og bíta í það súra að ég geti þetta ekki.<br />
<br />
Ég er bara ekki tilbúin að kyngja því að ég geti ekki unnið vinnuna sem ég elska. Ég vil trúa því að ég verði betri í skrokknum og geti haldið þessu áfram.<br />
<br />
Ég er að reyna að vera jákvæð og ég held meira að segja að mér takist það að mestu leiti. Stundum hefur það samt verið fjandi erfitt og neikvæðnin hellist yfir mig. Það er bara ótrúlegt hvað verkir geta dregið úr manni alla orku. Ég hef átt verkjalausa daga og það er gott, líka næstum verkjalausa daga og svo daga þar sem verkirnir víkja ekki frá mér. Þetta er kannski ekki óbærilegir verkir, en þeir eru þarna alltaf og veita engan grið.<br />
<br />
Kannski það sé lýsandi fyrir hvernig mér hefur liðið, þá hef ég ekki gert rassgat í þessar vikur sem ég hef verið heima. Ég hef ekki tekið upp pensil og málað mynd, ég hef ekki saumað. Ég kláraði reyndar lopapeysuna mína. Ég hef farið út að ganga, nánast á hverjum degi og lítið annað.<br />
<br />
Það jákvæða er að ég get nýtt mér þessa reynslu í hjúkrun. Held að það sé bara gott fyrir þá sem annast sjúka að hafa upplifað það að vera veikur og finna til.<br />
<br />
Þó að ég hafi þurft að tuða smá og skrifa mig frá pirringnum þá þýðir það ekki að ég ætli að gefast upp, alls ekki. Ég er Íslendingur og bít á jaxlinn og þrjóskast áfram, eða nei, kannski var ég búin að gera það of lengi og er þess vegna í þessari stöðu sem ég er í núna. Allt í lagi, en ég gefst ekki upp, ætla að vinna í mínum málum. Læra að takast á við þetta og lifa lífinu brosandi út að eyrum. Hlutirnir gætu verið verri, ekki satt.<br />
<br />
Hætt að væla.<br />
<br />
Njótið andartaksins og alls þess sem góða sem í kringum ykkur er. Njótið þess að vera til núna. Við vitum aldrei hvenær lífið tekur u-beygju og ég held að allt það góða og skemmtilega sem maður hefur upplifað ásamt öllu því sem maður hefur áorkað geri mann hæfari til að takast á við u-beygjurnar. Já og ekki gleyma að fjölskylda og vinir eru stór þáttur af lífinu og algjörlega ómissandi að vera í góðu sambandi við fólkið sitt.<br />
<br />
Góðar stundir.<br />
<br />
<br />Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-40888223590957761262013-02-02T14:51:00.001-08:002013-02-02T14:51:08.834-08:00Þegar skrokkurinn segir stopp fer hugurinn á fulltSvona áður en ég kem að því sem fyrirsögnin vísar til þá ætla ég að kynna ykkur fyrir Tuma.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQEpVZO0tKR0XE3AHpy0qIFWhDyEphKgDZCUf8PtQMpa5TvTZFDFFeqynnH_sXM5cgY1HYoaZ0k1OdgP_jv2mSNU2WQTo1XaZWzKQ0dGMbHyww4WaPelaSghaPTYZaVXKANb2CcrTy37w/s1600/DSC_9205.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQEpVZO0tKR0XE3AHpy0qIFWhDyEphKgDZCUf8PtQMpa5TvTZFDFFeqynnH_sXM5cgY1HYoaZ0k1OdgP_jv2mSNU2WQTo1XaZWzKQ0dGMbHyww4WaPelaSghaPTYZaVXKANb2CcrTy37w/s200/DSC_9205.JPG" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhvwvspnHxH9skQifkmm8qtT_E73JcCg_MaevW9bOqWrYU3Zrgrsm5qLicKH8Jn_pm2mgXN0SLy3BAq3EUWRSOphqoMSfsUFXxHZXXjlaH0Z61P2z9-Vn74tVrnhEPI7HTsq6_acipdWY/s1600/DSC_9264.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhvwvspnHxH9skQifkmm8qtT_E73JcCg_MaevW9bOqWrYU3Zrgrsm5qLicKH8Jn_pm2mgXN0SLy3BAq3EUWRSOphqoMSfsUFXxHZXXjlaH0Z61P2z9-Vn74tVrnhEPI7HTsq6_acipdWY/s200/DSC_9264.JPG" width="200" /></a>Tumi flutti til okkar 18.janúar, vegna ofnæmis sem kom upp hjá fyrrverandi eigendum. Tumi er alveg sérstaklega prúður og góður hundur. Hann hefur heldur betur fangað hjörtu okkar nýju fósturfjölskyldunnar. </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
En nú að því sem fyrirsögnin vísar til. Ég er búin að vera frá vinnu síðastliðna viku vegna þess að líkaminn hefur verið í hálfgerðu verkfalli. Ég hef verið orkulaus og með verki um allan skrokk, svo dagarnir hafa eiginlega bara farið í það að sitja og stara út í loftið, þannig lagað séð. Tumi hefur þó séð til þess að ég hef farið í göngutúra hér um bil á hverjum degi. Án hans hefði ég sennilega myglað. Það hefur þó verið þannig að það hefur þurft átök til að koma mér út en mikið ofboðslega hefur það verið gott fyrir líkama og sál þó ég hafi ekki átt orku í neitt meira það sem eftir var dags. Hugsa samt að Tuma hafi ekki fundist þessir göngutúrar neitt sérlega skemmtilegir enda hefur frúin farið yfir á hraða skjaldbökunnar, en hann hefur verið ótrúlega þolinmóður og skilningsríkur við mig blessaður.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Í þessu aðgerðarleysi hefur hugurinn verið á flugi. Óhjákvæmilega hef ég velt því fyrir mér hvað sé eiginlega í gangi með mig, hvort ástandið komi til með að skána, hvort grunur minn og læknisins sé réttur að það sé vefjagigt sem plagar mig. Hvort ég hreinlega eigi eftir að halda það út í vinnunni minni, þar sem líkamlegt álag er þó nokkuð eða hvort ég þurfi að fara að velta fyrir mér öðru starfsumhverfi. Ég fæ hnút í magan við þá tilhugsun. Ég hef þó sérstaklega mikinn áhuga á sárum og gæti vel hugsað mér að starfa eitthvað á þeim vettvangi en þá þyrfti ég að öllum líkindum að sækja vinnu inn í Bergen og eyða ansi löngum tíma í umferðarteppu á hverjum degi, finnst það voða lítið freistandi.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Hugurinn hefur líka sent mig inn í heim dagdrauma. Mig hefur dreymt um jarðskika, niður við sjó, krúttlegt hús og góða hlöðu eða útihús. Jebb ég er ekkert að grínast. Sé fyrir mér gallerí í hlöðunni/útihúsinu, aðstöðu til að mála og sauma, jafnvel selja og kynna íslenska hönnun. Kannski selja gistingu, þegar ég nenni ;) </div>
<div style="text-align: left;">
Hver veit kannski rætist draumurinn einn góðan veðurdag. Það kostar ekkert að láta sig dreyma.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Góðar stundir </div>
Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-77729972907584123092012-12-29T16:18:00.000-08:002012-12-29T16:18:00.870-08:00Að gera ekki neitt.Ég las nú nýlega pistil eftir unga konu, sem sagði frá því að hún hefði enga löngun til að heimsækja "heimabæinn" sinn. Bæinn sem hún ólst upp í. Hún sagðist ávalt fyllast kvíða þegar hún þyrfti þangað, kvíða fyrir því að hitta jafnaldrana og fleiri. Kvíða vegna þess að henni leið aldrei vel þar, varð fyrir einelti af því að hún passaði ekki inn í ramman. Var ekki í rétta vinahópnum, klæddist ekki réttu fötunum og guð má vita hvað.<br />
<br />
Eftir að hafa lesið þennan pistil fór ég að hugsa um hluti sem ég hef svo sem oft hugsað um áður. En ég veit að það eru svo ótrúlega margir, alltof margir, sem upplifa nákvæmlega þetta sem þessi unga kona lýsti. Fólk sem ég þekki persónulega, sumir standa mér nærri, aðrir ekki. Fólk sem ég þekki ekki neitt, en hef haft afspurnir af, lýsir nákvæmlega þessu. Oft er þetta fólk, sem einmitt "fittaði" ekki inn í kassan. Átti ekki réttu vinina, var ekki í náðinni hjá "elítunni", var alltaf "barið" niður. Fékk ekki að njóta sín og virkilega trúði að það væri einskis virði. Margt af þessu fólki, fór ekki að blómstra fyrr en það flutti burt, fékk að vera í friði, fékk að vera sá einstaklingur sem það vildi vera án afskipta og ónota "elítunnar". Þessir einstaklingar sem margir töldu að aldrei yrðu neitt, blómstruðu og náðu langt þegar þeir komust undan niðurbrotinu.<br />
<br />
Ég hef velt því fyrir mér hvort að nákvæmlega þetta sé meira viðloðandi við lítil bæjarfélög. Það er að einstaklingar fá ekki að blómstra ef þeir passa ekki inn í kassan, það sé erfiðara að falla í náðina hjá "elítunni". Mér finnst svo margar af þeim sögum sem maður les um einelti einmitt gerast í litlum bæjarfélögum. Ég er samt ekki að lasta lítil bæjarfélög, alls ekki. Mér finnst frábært að hafa alist upp á slíkum stað og vil helst búa á þannig stað, en það er kannski erfiðara að vera "öðruvísi".<br />
<br />
Ég hugsa til baka, og því miður veit ég um þó nokkra einstaklinga á mínum aldri, já og á öllum aldursskeiðum, sem hafa upplifað að vera "barðir" niður, ekki fengið að njóta sín. Einstaklinga sem hefur ábyggilega liðið hörmulega sín uppvaxtarár. Einstaklinga sem finnst þeir ekkert hafa að sækja í heimabæinn sinn, fyllast kvíða við að koma þangað. Ég gæti meira að segja nafngreint marga og ég er viss um að það eru margir sem vita um hverja ég er að hugsa. Sem betur fer hafa margir þessara einstaklinga blómstrað þegar þeir fluttust úr heimabænum, og það kemur kannski ekki á óvart að þeir hafa heldur ekkert endilega sést oft á þeim slóðum eftir að þeir hleyptu heimdraganum.<br />
<br />
Mér finnst verst að hugsa til þess að ég hef líklega tekið þátt í því að margir þeirra fengu ekki að blómstra. Tekið þátt með því að horfa fram hjá því að þessir einstaklingar fengju ekki að vera með, voru "barðir" niður. Hef jafnvel kannski sagt eitthvað ljótt eða horft í aðra átt þegar ég hefði akkúrat átt að segja eitthvað gott og segja hingað og ekki lengra, manneskjan á rétt á sér þó hún kannski fitti ekki inn í þann ramma sem "elítan" hefur samþykkt. Hvort ég gerði það ómeðvitað eða meðvitað er ég ekki viss um ennþá, en kannski var maður hræddur við viðbrögð "elítunnar", hræddur við að vera hent út úr kassanum heilaga, hrædd við að vera útskúfuð. Ég er eflaust í sömu sporum og margir aðrir sem hugsa ég hefði getað gert eitthvað, hefði getað gert líf þessara einstaklinga betra, bara ef ég hefði valið að gera eitthvað annað en ekki neitt.<br />
<br />
Ég vona að ég fái kannski einhvern tíma tækifæri til að biðjast afsökunar þó það sé alltof seint.<br />
<br />
Af hverju er til svona mikil illska í mannskepnunni, hvað fáum við út úr því með því að upphefja sjálfan okkur á kostnað annarra? Af hverju þurfa allir að passa í sama kassan? <br />
<br />
Ef við værum öll eins og með sömu skoðanir, spáið í það hvað heimurinn og lífið væri litbrigðalaust.<br />
<br />
Berum virðingu fyrir hvort öðru.<br />
<br />
Góðar stundir.<br />
Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-59938587751299027702012-12-04T07:28:00.001-08:002012-12-04T07:28:36.553-08:00StoltHeimasætan skrifaði eftirfarandi status á facebook síðuna sína í dag<br />
<br />
"<span class="userContent">held ég sé algjörlega búin að týna sjálfri mér, eða kannski "gömlu" mér ... þarf nánast aldrei að taka með mér neina heimavinnu úr skólanum, því ég klára verkefnin í skólanum, ég meira að segja býðst til þess að taka með mér einhverja heimavinnu, rúllaði upp stærðfræði verkefni um daginn, hef aldrei nokkurntímann skilið stærðfræði, kennararnir eru farnir að hafa áhyggjur af því að verkefnin séu of létt, því að ég er svo fljót að klára þau og núna er ég víst nemendaráðinu í skólanum ..... finnst ég ekki alveg vera ég sjálf einmitt núna ..."</span><br />
<span class="userContent"></span><br />
<span class="userContent">Þetta fyllti hjarta mitt svo mikilli gleði og tárin spruttu fram. Stelpuskottið er búin að strefa og erfiða í gegnum alla skólagönguna. Ekki látið mikið á sér bera og lítið beðið um hjálp og þess vegna verið hálf ósýnileg kannski. Ég viðurkenni að það var ekki alltaf auðvelt að reyna að hjálpa henni, því hún vildi helst ekkert ræða það hvar hún þyrfti aðstoð. Það er ekki auðvelt að ganga í gegnum skólakerfið og finnast maður ekkert skilja og ekki ná að gera neitt rétt, stundum hefur róðurinn verið þungur.</span><br />
<span class="userContent"></span><br />
<span class="userContent">En það kom að því að hún blómstraði, kannski tekur tíma fyrir hana að venjast þessari nýju sér ;) en ég held að henni líki ágætlega við hana. </span><br />
<span class="userContent"></span><br />
<span class="userContent">Ég er svo stolt af stelpunni minni.</span><br />
<span class="userContent"></span><br />
<span class="userContent">Góðar stundir</span>Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-49478307344215803632012-11-29T05:27:00.002-08:002012-11-29T05:27:49.655-08:00Það er nefnilega þaðMér hefur verið boðið í aðventukaffi til ungrar konu sem býr hér í litla hverfinu mínu. Hún fékk þá hugmynd að bjóða nokkrum konum í kaffi til sín, konum sem búa allar hér í litla hverfinu og eru aðeins málkunnugar. Henni fannst þetta sniðug leið til að kynnast aðeins betur. Ég hlakka til og finnst þetta ansi góð hugmynd hjá henni.<br />
<br />
Ég og þessi unga kona vinnum á sama stað og höfum spjallað þó nokkuð í vinnunni. Ég veit að maðurinn hennar er ákaflega mikill áhugamaður um norræna goðafræði, víkinga og Ísland. Hún lærði gammel norsk eins og margir í skóla og þau lærðu m.a að syngja íslenskt lag. Nema hvað, að sjálfsögðu Á Sprengisandi, sem hún kallar ríðum, ríðum eins og margir íslendingar reyndar líka.<br />
<br />
Þegar hún bauð í kaffið gerði hún það með því að stofna viðburð á fésbókinni. Þegar ég þáði boðið þá sagði hún í gamni að það væri við hæfi að ég kæmi með eitthvað íslenskt og við gætum sungið ríðum, ríðum. Ég skoðaði yfir hópinn sem boðið hafði verið og sá að þetta eru allt ungar konur, töluvert yngri en ég svo ég sagðist vera farin að hafa verulegar áhyggjur af því að ég væri gamla konan í Síldarvíkinni. Ef einhver spyrði hver er þessi Íris þá væri svarið æ, þessi gamla í Síldarvík.........<br />
<br />
Hún sagði mér að hafa engar áhyggjur ég væri ekki þekkt sem gamla konan í Síldarvík heldur væri ég þekkt undir nafninu <strong><em>Ríðum,ríðum Íris..........</em></strong><br />
<br />
Þá fór ég fyrst að hafa áhyggjur..................................<br />
<br />
Góðar stundir.Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-51472496649788902412012-11-26T14:49:00.002-08:002012-11-26T14:49:43.415-08:00Þegar eggið kennir hænunniYngri sonurinn var að fara í afmæli og nennti ekki að skrifa sjálfur á kortið svo hann bað mig um það, sem ég og gerði. Þegar við vorum að keyra honum í veisluna var hann að handfjatla kortið og allt í einu gellur úr aftursætinu <br />
<br />
"Mamma þér actually (hann slettir ensku barnið) tókst að skrifa þetta rétt!!"<br />
<br />
Það var að sjálfsögðu ekki annað hægt en að springa úr hlátri :)<br />
<br />
Hann er einstaklega duglegur og virkilega iðinn við að leiðrétta foreldra sína, þegar þeir skrifa, lesa eða tjá sig á norsku. Stundum er það pínlegt, oftast fyndið en það kemur líka fyrir að það sé pirrandi hehehe.<br />
<br />
Pilturinn lærir að mestu svokallað bókmál í skólanum en það kemur fyrir að það slæðist einhver nýnorska með í lesmáli. Við hjónin, tölum að mestu bókmál en líklega þó einhverja blöndu af bókmáli, nýnorsku og stríl (sveitalúða málýska) annars hef ég ekki hugmynd um það ;) en ég hef þó fengið að heyra það öðru hvoru í vinnunni að það sé svo gaman að heyra mig tala nýnorsku, sem eru þá einhverjar setningar sem ég hef gripið á lofti og tileinkað mér.<br />
<br />
Um daginn átti drengurinn að lesa heima. Þegar hann var búinn að lesa í smástund fyrir pabba sinn biður pabbi hans hann um að vanda sig og lesa betur, það skiljist nú bara ekki það sem hann sé að segja...það kom smáþögn og gott ef hann ranghvolfdi ekki augunum svo sagði hann "pabbi, þetta er nýnorska"..........................<br />
<br />
Það er eiginlega bráðmerkilegt að fylgjast með því hvað tungumál liggja vel fyrir honum. Hann skiptir á milli íslensku, norsku og ensku eins og ekkert sé.<br />
Kærasti heimasætunnar er að hálfu enskur, en fyrst þegar þeir hittust ræddi sá stutti við hann á norsku og það var ákaflega gaman að heyra hann tala áreynslulaust og án þess að þurfa að velta því fyrir sér hvað hann ætlaði að segja eða hvernig. Svo uppgötvaði stráksi að það var möguleiki að tala ensku við hann og þá notar hann tækifærið og talar eingöngu enskuna (með amerískum hreim og það miklum). Það gerir hann líka áreynslulaust og eins og hann hafi haft ensku sem annað tungumál frá fæðingu. Ótrúlegt að fylgjast með þessu.<br />
<br />
Góðar stundirÍrishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-41951939705603854252012-11-23T11:14:00.001-08:002012-11-23T11:14:53.388-08:00Guð ber ábyrgð á mörguYngri sonurinn sagði í einlægni frá því að hann hefði lent í smá útistöðum við bekkjarbróður í dag.<br />
<br />
F: Ég lenti í smá slag við Ole i dag.<br />
<br />
Í: Nú, hvað gerðist.<br />
<br />
F: Hann skaut boltanum mínum að gamni sínu eitthvað lengst og þá varð ég svo reiður að ég sló hann. Þá kom Benjamín og sagði að ég skildi sko passa mig því að Henrik væri sko sá eini sem hefði getað lamið Ole.<br />
<br />
Í: Gerðist eitthvað meira, hvað gerði Ole.<br />
<br />
Hann vildi greinilega ekki ræða það nánar.<br />
F: Ég bað hann fyrirgefningar þegar frímínúturnar voru að verða búnar.<br />
<br />
Í: Það var gott hjá þér að biðjast fyrirgefninga. En þú veist að maður lagar ekki neitt með því að lemja aðra og slást.<br />
<br />
F (frekar hneykslaður): Mamma, hvað get ég að því gert þó að Guð láti mann verða svo reiðan að maður bara lemur. Það er sko Guð sem lætur mann gera svoleiðis.<br />
<br />
<br />
Eins og oft áður varð móðirin kjaftstopp.<br />
<br />
Góðar stundir.Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-24316518458794260992012-10-31T09:21:00.000-07:002012-10-31T09:21:37.857-07:00Allt er þegar þrennt erJæja þá er ég búin að fagna fertugasta afmælisdeginum mínum í þriðja sinn, og þá er hægt að fara að einbeita sér að því að ná fimmtugsaldri :)<br />
<br />
Það var kökuveisla í vinnunni í dag til þessa að fagna stórafmælum starfsfólks (síðasta hálfa árið). En þetta er gert tvisvar á ári hjá okkur. Kökurnar og kaffið er í boði hússins (stofnunarinnar).<br />
<br />
Við vorum leystar út með gjöfum og fallegum orðum. Fékk gjöf frá starfsfólkinu, en líkt og á HSSA þá söfnum við í gjafasjóð til að nota þegar tilefni er til.<br />
<br />
Svo fengum við blómvendi frá yfirmönnunum og skrifstofudömunni, með hverjum vendi fylgdi kort og deildarstjórinn las upp úr kortunum okkar þegar hún afhenti vöndinn. Ég varð nú eiginlega bara hrærð yfir fallegum orðum og þykir voða vænt um þau. <br />
<br />
Svona hljóðaði kveðjan á norsku:<br />
Ein fin sommardag kom det ein frisk vind fra vest!!<br />
Med det fulgte det godt humør, stor engasjement og kompetanse. <br />
Heldigvis så stoppa vinden på Kvednatunet, der ville den vere.!!<br />
Du deler raust av dine egenskaper til alle!! <br />
<br />
Svona hljómar hún nokkurn veginn á íslensku:<br />
Einn fallegan sumardag kom frískur andvari/vindur úr vestri!!<br />
Með honum fylgdi gamansemi/gott geðslag, mikill áhugi og færni.<br />
Sem betur fer stoppaði andvarinn/vindurinn hér við Kvednatunet, og ákvað að vera hér.<br />
Þú deilir ríkulega af eiginleikum þínum til allra (gefur af þér).<br />
<br />
Ekki skrítið að maður verði hrærður og felli næstum tár. Það er gott að finna að maður er vel metin sem starfsmaður og vinnufélagi.<br />
<br />
Góðar stundir.<br />
<br />
Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-14305529343399127112012-10-22T09:27:00.002-07:002012-10-22T09:30:43.429-07:00FramhaldsmontAfsakið allt montið. Ég bara get ekki annað en sagt ykkur framhaldið af sögunni um gott gengi litla barnsins míns (sem er ekki svo lítið lengur). <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7XvExxSHVHuFo6qJyyl8sFkxiODWIfMn4kWkM07BkSTXwvN4jQUUkJRQmASRf7LBE48ObjMpDcUAJZnU0-U2C94PQM34ek3Ag6pJbeG3NhlnAhMNC5gFXad_6fjkd7W9DJ9Do6GCW_oI/s1600/DSC_8825.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7XvExxSHVHuFo6qJyyl8sFkxiODWIfMn4kWkM07BkSTXwvN4jQUUkJRQmASRf7LBE48ObjMpDcUAJZnU0-U2C94PQM34ek3Ag6pJbeG3NhlnAhMNC5gFXad_6fjkd7W9DJ9Do6GCW_oI/s320/DSC_8825.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Ég vissi bara að hann var alltaf með allt rétt í þessum stafsetninga/upplestraræfingum af því að hann kemur með þetta heim og ég kvitta fyrir því að hafa séð það. Í dag vorum við í foreldraviðtali og litli límheilinn okkar er sko að standa sig alveg fáránlega (afsakið orðalagið) vel. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Þegar við komum inn þá byrjaði kennarinn á þvi að segja að við ættum sko alveg ótrúlega kláran strák með mikla áherslu á ótrúlega, hann væri svo snöggur að læra og tileinka sér nýja hluti að hún væri eiginlega bara heilluð.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Ég sagðist nú svo sem alveg vita það að hann væri klár og snöggur að læra. En þegar hún fór að fara yfir námsefnið þá get ég ekki annað sagt en að guttinn kom sannarlega á óvart. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Hún byrjaði á því að segja okkur frá því hvað hann væri að standa sig vel með stafsetninga/upplestraræfingarnar, það væri ekki nóg með að hann væri alltaf með allt rétt heldur væri hann sá EINI í bekknum sem væri það, það var ekki laust við að hakan á foreldrunum hreinlega sigi niður á bringu og hjartað stækkaði aðeins af stolti. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Hún sagðist nú eiginlega líka bara verða að segja okkur frá prófi sem hann tók í vor með bekknum (en hann var aðeins með þeim í vor og þau vildu að hann tæki nokkurs konar samræmt próf með þeim). Þetta var einhverskonar lesskilnings próf (á norsku að sjálfsögðu). Þau höfðu ákveðinn tíma til að leysa hverja blaðsíðu. Þau lásu m.a texta og svöruðu spurningum, áttu að para saman samheiti og deila upp orðum (nokkur orð skrifuð í einu orði t.d slåpåostskap, svo áttu þau að setja strik til að aðskilja orðin). Snillingurinn minn náði nú ekki alveg að klára allt á hverri blaðsíðu en hann var með flest rétt af öllum í bekknum. Þegar hér var komið þá var móðirin nú bara við það að fara að gráta af stolti og monti. Kennarinn sagðist hafa þurft að fara amk 2 sinnum yfir prófið hans því hún hefði nú bara ekki trúað þessu, drengurinn talaði á þessum tíma eingöngu ensku við kennarana og starfsfólk skólans. Þegar hann tók þetta próf var hann búinn að læra norsku í 7 eða 8 mánuði. Hún sagði það væri ótrúlegt að barnið skildi t.d fá svona mikið rétt út úr því að finna samheiti og að deila orðunum upp því hann ætti í raun ekki að hafa heyrt eða séð sum orðin. Þetta á nú eiginlega bara ekki að vera hægt sagði hún, að hann sé flinkari á þessu sviði en börnin sem hafa norsku að móðurmáli.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Hann er að standa sig glimrandi vel í stærðfræði líka, var með allt rétt á prófi, einnig í öðrum fögum. Hann segir sjálfur að sér finnist erfiðast í samfélagsfræði og náttúrufræði, og hún sagði að honum gengi aðeins verr í þeim fögum en öðrum en það væri líka ekkert skrítið þar sem væri mikið af svona sértækum þungum orðum sem hann kannski heyrði ekki dagsdaglega. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Honum gengur rosalega vel félagslega sagði hún og að hann væri bara allt annað barn en í fyrravetur. Hann væri greinilega orðinn öruggur og svo væri kannski líka meiri rútína á honum í vetur þar sem hann væri ekki að flakka á milli tveggja bekkja (innflutningsbekksins og norska bekkjarins). Þannig að hann er svona nokkurn veginn með það á hreinu hvernig dagurinn verður og það hentar honum best.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Eldri börnin eru líka að standa sig frábærlega og gengur vel. Ég er sko ekki síður stolt af þeim. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Vá hvað ég er montin og stolt af stráknum. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-3357511661525038352012-10-17T09:12:00.001-07:002012-10-17T09:12:42.046-07:00Mont-blogg<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-XaBkod1lxyaBiszJniFWWuIsFlpwp_1arsCFMs-UMjel4QP4MEW58b86TV6hXGAFMyRDun-Nc9YEbJlxDQUcsLh4q9osz5Ds76qamozraT120toJtaRGYeXLpawp5X2kDsuLZZQd0l4/s1600/DSC_7765.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-XaBkod1lxyaBiszJniFWWuIsFlpwp_1arsCFMs-UMjel4QP4MEW58b86TV6hXGAFMyRDun-Nc9YEbJlxDQUcsLh4q9osz5Ds76qamozraT120toJtaRGYeXLpawp5X2kDsuLZZQd0l4/s320/DSC_7765.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Ég bara má til að monta mig af þessum snilling. Hann byrjaði í venjulegum 4.bekk í haust og stendur sig eins og hetja þessi elska. Hann hefur svo sem alltaf átt auðvelt með að læra og það er enginn breyting þar á.<br />
<br />
Mér finnst svo gaman að því hvað honum gengur vel í norskunni svona almennt og sem dæmi þá fær hann með sér texta heim 1x í viku sem hann skrifar upp í skriftarbókina sína. Á föstudögum er svo æfing í stafsetningu, þ.e kennarinn les upp áður nefndan texta og þau skrifa hann upp. Litli snillinn minn er alltaf með þetta kórrétt, stafsetninguna og punktar, kommur og gæsalappir á réttum stöðum. <br />
<br />
Jebb mamman er montin og stolt :)<br />
<br />
Góðar stundir.Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-21331873591302070552012-10-10T01:33:00.000-07:002012-10-10T01:33:01.343-07:00Fertug og alltaf í stuð :)Það hefur ýmislegt á daga mína drifið síðan síðast. Ég er eiginlega bara að verða ferlega löt að blogga. Enda hafa sennilega flestir frétt af ævintýrum frúnnar á fésbókinni. Þannig að það er eflaust spurning hvort er betra fésið eða bloggið.<br />
<br />
<ul>
<li>Rasteplassen er hittingur Algrøy kvenna 1x mánuði yfir vetrartíman. Erum búnar að hittast 2x fyrsta skiptið var skipti-fatamarkaður og seinna skiptið var snyrtivörukynning. Bæði kvöldin voru vel heppnuð og gaman að hittast svona, góð leið fyrir þá nýfluttu til að kynnast frúnum á eynni.</li>
<li>Ég varð fertug og hélt upp á það með hangikjötsveislu og fjöri ásamt söngfuglunum í sönghópnum og mökum. Mjög skemmtilegt kvöld.</li>
<li>Fengum heimsókn frá Íslandi sem var yndislegt. Eyddum tímanum í spjall og skoðunarferðir vítt og breitt um svæðið. Vorum óheppin með veður en það kom ekki að sök því félagsskapurinn var góður og við létum veðrið ekki trufla okkur mikið.</li>
<li>Keyptum okkur splunku, splunkunýjan bíl....jebb ég veit erum klikk. Algjör draumur.</li>
<li>Hélt upp á afmælið mitt aftur. Vorum 3 sem áttum stórafmæli fyrstu vikuna í sept og fannst ástæða til að fagna því með vinnufélögunum. Borðin svignuðu af kræsingum og boðið var upp á skemmtiatriði frá afmælisbörnunum. Við sungum íslenskt lag. Og svo lékum við drama í einum þætti þar sem gert var góðlátlegt grín af vinnufélögum. Þetta vakti mikla lukku. Svo var skálað og hlegið langt fram á nótt.</li>
<li>Sönghópurinn er kominn á fullt skrið með æfingar.</li>
<li>Haustfagnaður hjá Íslendingafélaginu í Bergen. Mikið fjör.</li>
<li>Eiginmaðurinn var 48 ára</li>
<li>Heimasætan kynnti okkur fyrir kærastanum</li>
<li>Fórum í skemmtilegt fimmtugsafmælis-partý hjá söngfélaga</li>
<li>Skellti mér á æfingu hjá Byggðakór Algrøy. Mjög áhugavert. Blandaður kór svo ég er að spá í að draga karlinn með mér næst.</li>
<li>Svo er ég búin að fá meiri vinnu. Fer í 70% stöðu frá og með 10.des.</li>
</ul>
<br />
Það er nóg að gera og ekkert hægt að láta sér leiðast. Krakkarnir eru ánægðir í skólunum sínum og blómstra. Heimasætan hefur bara aldrei verið svona ánægð í skóla, er að hluta til með innflutningsbekk, er í ensku með norskum bekk og fær svo að vera með design og handverk bekknum 3x í viku og það er hún að fíla í botn. Eldri drengurinn eyddi helginni með bekkjarfélaga á stóru LANi í Bergen. Skildist að það hefður verið tæplega 1000 þátttakendur. Hann var alsæll eftir helgina en frekar syfjaður ;)<br />
Sem sagt allt gott að frétta af okkur og við sitjum ekki aðgerðarlaus, þvert á móti.<br />
<br />
Góðar stundirÍrishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-71915649543999546362012-08-28T02:03:00.002-07:002012-08-28T02:03:50.797-07:00Rútína og Matpakkar (lesist nesti)Tókuð þið eftir því að elsku komman virkar :)<br />
<br />
Ég elska sumarfrí en mér finnst samt rosalega notalegt þegar haustið skellur á með sinni rútínu. Þegar sólarhringurinn hjá börnunum er búinn að taka á sig frekar einkennilegar myndir þá er það bara lúxus þegar skólarnir byrja á ný.<br />
<br />
Hér er vika númer tvö í skóla rúmlega byrjuð og hlutirnir að smella saman. Það er búið að eyða dágóðum tíma í að finna út úr strætósamgöngum fyrir heimasætuna. Hún er í skóla sem er rétt hinu megin við Sotra-brúnna (í Bergen) og þegar sú brú var byggð fyrir 40 árum þá reiknuðu þeir greinilega ekki með að íbúafjöldi Sotra mundi margfaldast, eða að fólki dytti í hug að búa á Sotra og vinna í Bergen. Brúin + vegirnir höndla ekki álagstímana í umferðinni og það myndast langar raðir af bílum á leið frá Sotra á morgnana og til Sotra seinnipartinn. Þetta veldur því að strætó getur engan veginn haldið áætlun og ef það verður slys á vegunum á þessari leið þá situr allt fast. Við virðumst vera búin að finna út úr því hvenær er best fyrir hana að taka strætó svo hún nái að mæta á réttum tíma, 7.9.13.<br />
<br />
Ég rak augun í frétt á mbl.is mynnir mig um svívirðilegan kostnað foreldra við skólagöngu íslenskra barna. Ég get ekki sagt að ég þurfi að punga miklu út fyrir börnin mín. Í fyrra fengu strákarnir allt í skólanum, nema skólatösku og pennaveski, þá meina ég allt þ.m.t. stílabækur, blýanta, liti, möppur og strokleður. Það sama á við hjá yngri drengnum núna, en ég reiknaði nú með kostnaði í kringum framhaldsskólan hjá eldri börnunum í vetur, en annað kom í ljós.<br />
<br />
Þau þurfa ekki að kaupa eina bók!!! Þau fá þær námsbækur sem þau þurfa lánaðar á skólabókasafninu, þurfa að sjálfsögðu að greiða fyrir þær ef þau skemma þær. Við keyptum nú blýpenna, strokleður, yddara og penna, ég veit ekki hvort þau geta fengið slíkt í skólanum. Í framhaldsskólanum eiga þau að nota tölvur til að glósa og vinna á. Þau mega nota sínar eigin tölvur en geta líka keypt eða leigt tölvur í gegnum skólan. Þar sem þeirra tölvur eru orðnar frekar þreyttar þá ákváðum við að kaupa fartölvur í gegnum skólan. <br />
<br />
Þetta eru fínar HP tölvur (afinn er ánægður með það), 33.400 kr (íslenskar) þurfti ég að borga fyrir stykkið af tölvunni og þær voru afhentar í flottum tölvu-skóla-bakpoka. Ég er alveg sátt með þetta.<br />
<br />
Unglingunum lýst vel á sig í nýjum skólum og virðast bara sátt. Yngsti fjölskyldumeðlimurinn er alsæll í sínum skóla eins og áður, held hann sé næstum jafn feginn rútínunni og foreldrar hans.<br />
<br />
Það eru svo sem ekki bara jákvæðir hlutir við skólana, hér tíðkast ekki að bjóða upp á heitan mat í hádeginu og ávaxtabita um miðjan morgun eins og við erum vön frá Höfn. Hér taka allir með sér hina margfrægu norsku matpakka.........<br />
<br />
Ég viðurkenni það fúslega að mér hundleiðist allt þetta nesti. Eldri börnin sjá nú um sitt að mestu sjálf, kemur fyrir einstaka sinnum að mamman er voða góð og smyr ofan í þau. Þau hafa líka möguleika á að kaupa sér samlokur, jógúrt og drykki í skólanum ef það hentar betur.<br />
<br />
Að útbúa nesti ofan í þann yngsta er kvöl og pína. Hverjum hefði grunað að við hjónin eignuðumst barn sem ekki vill borða.....Það eru nú kannski smá ýkjur að hann borði ekkert, en það sem er hægt að taka með sér sem nesti borðar hann ekki. Honum líkar ekki brauð, nema úr samlokugrilli... Jógúrtið og skyrið hér finnst honum vont. Hann borðar ekkert álegg, ekkert ekki einu sinni súkkulaðiálegg (er búin að prófa). Einu ávextirnir og grænmetið sem hann leggur sér til munns eru epli og gulrætur, það finnst honum ógirnilegt þegar það er búið að liggja í nestisboxinu í nokkra tíma fyrir máltíð. <br />
<br />
Hann var búinn að sættast á eina gerð af rúnstykkjum, og vildi bara hafa smjör á þeim, ok og mér til mikillar gleði þá borðaði hann alveg 1/4 af því í skólanum, það var betra en ekki neitt. En svo var þessi tegund ekki til og hann fékk með sér aðra tegund, neibb ekki rétt gerð svo það var ekki smakkað. Við erum að tala um að barnið borðar morgunmat hér heima milli 6 og 6:30 og svo kemur hann heim aftur á milli kl 15 og 16. Mér finnst þetta hræðilega langur tími án matarbita, og ekki fær hann næringu úr ávaxtasafa eða slíku því hann drekkur bara vatn í skólanum.....<br />
<br />
Það fer að líða að því að ég geti farið að taka myndir og sýna ykkur hvernig við búum. Hægt og sígandi er allt að verða búið að fá sinn stað hér innan húss.<br />
<br />
Góðar stundir.<br />
Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-78069596721921534912012-08-23T12:08:00.003-07:002012-08-23T12:08:32.845-07:00Sögulegir atburðir eru að eiga sér staðNú er komið að því að það munu aðrar hirslur prýða stofuna mína en fermingarhillurnar mínar..........segi það og skrifa. <br />
<br />
Ég ákvað að skilja fermingarhillurnar góðu eftir á Íslandi þegar við fluttum okkar hafurtask til Noregs. Það var komin tími á að þær fengju hvíld eftir ÁRATUGA góða þjónustu. <br />
<br />
Nú í þessum skrifuðu orðum eru eiginmaðurinn og eldri sonurinn að sækja skenk og glerskáp sem munu prýða stofu þessa heimilis. Ég er búin að rýma til fyrir stofustássinu og er voða spennt að koma dótinu fína og ófína fyrir í skáp og skenk :)<br />
<br />
Og þá gott fólk fer að verða möguleiki á því að ég geti farið að taka myndir hér innan dyra til að sýna ykkur hvernig við búum.<br />
<br />
Góðar stundir<br />
Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-69872005565054938972012-08-13T11:22:00.000-07:002012-08-13T11:22:05.925-07:00Nei hættið þið nu alvegTalandi um að vera svona skammarlega illa að ser i Islendingasögunum að eg get ekki svarað ahugasömum norðmönnum almenninlega. Þa er komið upp nytt vandamal........ FOTBOLTA-AHUGAMANNESKJA i vinnunni minni..........................<br />
<br />
Þessi fotboltaþenkjandi vinnufelagi minn tjaði mer i hadegispasunni i dag að hun hefði verið að fylgjast með einhverri deildakeppni (i norskum bolta að eg held) og það hefði verið Islendingur i hverju einasta liði og jafnvel fleiri en einn. Henni lek forvitni a að vita hvernig svo famenn þjoð gæti getið af ser svo öfluga fotboltamenn og konur........Það geta nu ekki verið mörg fotboltalið i svo litlu landi ;) og svo til að toppa þetta þa spurði hun hvað eru eiginlega mörg fotboltalið a Islandi og eru þeir að spila i mörgum deildum......................................<br />
<br />
Ja einmitt, i þessum malum er eg sko miklu verr að mer en i Islendingasögunum, eða amk jafn slæm ;)<br />
<br />
Það eina sem eg gat sagt var að það væru sko otrulega mörg lið a Islandi og að þau kepptu i nokkrum deildum.....þetta fannst henni merkilegt og helt afram að ræða hvernig a þvi stæði að það kæmi svo mikið af flottu fotboltafolki fra Islandi.<br />
<br />
Þegar stort er spurt um malefni sem maður hefur ekki grænan grun um, þa er bara að skalda einhver gafuleg svör ekki satt ;) <br />
<br />
Eg sagði að astæðan væri kannski su að það væru kannski ekki svo margir i hverju liði hja yngri kynsloðinni, i litlum bæjum uti a landi og þvi væri kannski auðveldara fyrir þjalfaran að veita hverjum og einum eftirtekt og sja kosti og galla hvers og eins og vinna með það.<br />
<br />
En aðalmalið væri liklega það að Islendingar væru afspyrnu þrjoskir og allir vildu verða bestir i öllu ;)<br />
<br />
Er þetta ekki nærri lagi hja mer?<br />
<br />
Goðar stundir :)<br />
<br />
Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-40234026499263775392012-08-07T07:58:00.002-07:002012-08-07T07:58:50.207-07:00Egill, Snorri og goðinSorry en komman hætti að virka AFTUR svo þið verðið bara að nota kommuna eftir þörfum.<br />
<br />
Eg verð vist að viðurkenna að eg er ekki nogu vel að mer i Islendingasögunum og goðafræðunum (ja, eg skammast min pinulitið). Er eiginlega bara ansi oft að lenda i vandræðum ut af þvi. Eg hef að sjalfsögðu afsakanir a reiðum höndum fyrir þessari vanþekkingu minni. Tel astæðuna einna helst vera þa að þegar eg atti að vera að gruska i þessum fræðum i framhaldsskola þa var eg nylega orðin astfangin af minum ektamanni og hugurinn var allt annar staðar en hja forfeðrunum og þeirra trumalum. Svo vil eg meina að eg hafi þurft að yta ut ur höfðinu þo nokkru af vitneskju, sem var ekki svo mikið notuð, til að koma öðru fyrir, ja og kannski la ahuginn bara a öðrum sviðum.<br />
<br />
Eg vinn með amk tveimur sem virðast hafa þo nokkurn ahuga a forsögu Islands, vikingum og Islendingasögunum. Þessi saga er ju nanast sameiginleg með norðmönnum. Eg er ansi oft rekin a gat með spurningum og spjalli um þessi mal. Nuna siðast i dag þar sem eg var að telja og sortera pillur i tonnavis. Vinnufelagi, hjukrunarfræðingur fra Ameriku spurði ansi margs. Að reyna að rifja upp eitthvað af þekkingu minni um þessi mal, asamt þvi að skammta lyf og leggja mig alla fram við að skilja norsku með mjög svo miklum ameriskum hreim, gekk vægast sagt illa.<br />
<br />
Kannski það se malið að fara að leggjast yfir Islendingasögurnar svona svo eg verði samræðuhæf.<br />
<br />
Goðar stundir.Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6647929881092275985.post-90365464724857813522012-08-06T14:31:00.003-07:002012-08-06T14:31:25.596-07:00Kostir þess að finna Gsm símaJá það getur komið sér vel að finna gsm síma. Ég tala nú ekki um þegar maður er nýfluttur í hverfið.<br />
<br />
Eldri drengurinn fór út að ganga með hund sem við vorum að passa fyrir vinafólk og fann dýran og flottan gsm síma við póstkassana. Við byrjuðum á því að setja auglýsingu á netið sem skilaði engum viðbrögðum. Það má kannski láta það fylgja með að drengurinn var farinn að gæla við þá tilhugsun að kannski yrði síminn hans. Við ákváðum hins vegar í sameiningu að hengja auglýsingu á póstkassa-statífið og áður en dagurinn var liðinn mætti hér maður til að vitja símans sem var í eigu konunnar hans. <br />
<br />
Tveimur dögum síðar fóru eiginmaðurinn og yngri sonurinn í gönguferð, þá voru þessi sömu hjón úti á palli við húsið sitt og kölluðu á þá feðga, konan vildi þakka fyrir símafundinn. Sá stutti var feiminn og beið nokkuð álengdar. Það kom upp úr dúrnum að hjónin áttu stráka á sama aldri og Fáfnir og buðu honum formlega að koma í heimsókn :) Í dag skelltu þeir feðgar sér í smá heimsókn til að brjóta ísinn, þetta gekk svo vel að drengurinn varð eftir og lék fram eftir degi og annar strákurinn kom í heimsókn hingað líka :) <br />
<br />
Það getur komið sér vel að fara út að ganga með hund og finna gsm síma :)<br />
<br />
Góðar stundir<br />
<br />Írishttp://www.blogger.com/profile/06093577489116755502noreply@blogger.com3