Saturday, October 13, 2018

Á ég kannski að byrja að blogga aftur???

Hæ!

Fimm ár síðan síðast..... Hvers vegna er ég mætt aftur? Eða sko, hvers vegna er ég að velta fyrir mér að mæta aftur? Því ég er ekki viss um að ég geri það. Er ennþá að hugsa, og þeir sem að þekkja mig vita að ég á það til að hugsa leeeeeeeeeeeengi og miiiiiiiikið.

Ástæðurnar fyrir því að ég er hér eru aðalega tvær:

1)
"Gömul" bloggvinkona hafði samband við mig og spurði hvort ég væri alveg hætt að blogga. Henni hefði fundist gaman að blogginu mínu. Svo þá fór ég að velta fyrir mér hvort ég ætti kannski að byrja aftur. En ég vissi svo sem ekki hvort ég hefði nokkuð áhugavert að segja...

2)
Hugsunin um blogg lá þarna í höfðinu á mér og meyrnaði. Ég og Tumi (ferfætlingurinn á heimilinu) vorum í gönguferð alein með sjálfum okkur (úti í marka... hvað í andsk.... er íslenska orðið yfir marka? Ég finn ekkert sem mér finnst passa, kannski út í móa? Finnst það samt ekki nógu gott), þegar ég stóð mig að því að tala við sjálfa mig á NORSKU. Já ég tala við sjálfa mig og það nokkuð oft. Mér brá, því ég á að tala við sjálfa mig á ÍSLENSKU! Ég meina íslendingur að tala við íslending tjáir sig á móðurmálinu!!!!
  Eftir þessa upplifun hefur hugsunin um bloggið orðið áleitnari. Kannski bloggið gæti verið vettvangur til að viðhalda móðurmálinu. Ekki misskilja mig, ég tala íslensku á hverjum degi og ætla mér ekki að hætta því. En samræðurnar á ylhýra móðurmálinu eru oft frekar einhæfar. Við erum eiginlega bara orðin þrjú í heimili og íslenska vini okkar hittum við sjaldan. Samræðurnar snúast að mestu um hversdagslega hluti eins og hvað á að vera í matinn, heimilisstörf, skóla og vinnu. Við hjónin eigum alveg í djúpum samræðum svona öðru hvoru ;) , en hann ferðast mikið vegna vinnu og þá eru það bara ég og unglingurinn. Samræður okkar unglingsins minna meira á spurningakeppni þar sem ég er spyrillinn og hann svarar mæðulega með já og nei. Hann gefur eiginlega skýrt til kynna með líkamstjáningu að hann bara nenni alls ekki þessu blaðri, svo ég gefst fljótlega upp.
  Undanfarið hef ég orðið vör við að ég þarf oft að hugsa mig um og leita að orðum þegar umræðurnar fara að snúast um eitthvað annað en þetta allra hverslagslegasta. Ég er ekki farin að gleyma íslenskunni alls ekki, en ég þarf bara stundum að leita að orðum sem ég nota sjaldan. Sennilega hugsa ég orðið meira á norsku enn ég geri mér grein fyrir.
 

Þá er ég allavega búin að blogga mitt fyrsta blogg eftir fimm ára hlé. Nú get ég velt þessu fyrir mér fram og tilbaka eins og mér einni er lagið. Á ég? Eða á ég ekki?

Njótið dagsins! Yfir og út :)

Monday, December 16, 2013

Það líður að jólum

Enn og aftur eru þau að koma blessuð jólin. Það er einhver ákveðin tilfinning sem fyllir hjartað á aðventu og jólum. Kærleikur held ég þessi tilfinning heiti. Maður sér gleðina í því smáa, sem betur fer segi ég nú bara, og einhvern veginn þykir bara svo vænt um allt og alla. Það er líka ákveðinn söknuður sem treður sér þarna inn, söknuður eftir fólkinu mínu, jólunum hjá mömmu og pabba og samvera með ættingjum og vinum. Sennilega koma bernskujólin alltaf til með að fylgja manni, og það segir líklega margt um það að barnæskan hafi verið góð. Ekki allir svo heppnir að eiga og hafa átt góða barnæsku.

En að öðru, ástin í lífi mínu eiginmaðurinn hefur verið að spurja hvað mig langi í í jólagjöf. Ég hef hugsað fram og tilbaka en ekki dottið niður á neinn hlut sem mig langar í, ég á sem sagt allt sem ég þarf og vantar ekki neitt, og rétt er að gleðjast yfir því. Svo fann ég út hvað mig langaði í, en því miður getur hann ekki gefið mér það því draumurinn er stór.

Alltaf hugsar maður um sjálfan sig og kannski er það eigingjarnt, en mig langar alveg óskaplega mikið í einn verkjalausan dag. Orðið svo langt síðan ég hef átt einn slíkan. Samt er ég ekki með neina svakalega verki og veit að margur finnur MIKIÐ og þá meina ég MIKIÐ meira til en ég. En vá hvað það er lýjandi að finna alltaf til, þó það sé bara smá.

Svo langar mig líka í annað og tengist það vinnu minni, tengist því sem ég hef verið að fást við síðastliðin 22 ár. Það tengist sem sagt umönnun og hjúkrun aldraðra. Ég vildi óska þess að þeir sem stýra fjármagni heimsins, gerðu sér loksins ljóst hve þörfin er mikil í umönnun og hjúkrun aldraðra. Þessi hluti heilbrigðiskerfisins eins og svo margir fleiri er fjársveltur, já líka í ríku landi eins og ég bý í. Það þarf ekki peninga fyrir tækjum og tólum, heldur fjármagni til starfsmannahalds. Við þurfum fleira fólk.

Af hverju þarf fleira fólk spurja líklega margir. Ég segi við þurfum fé til að geta breytt stöðlum um grunnmönnun inn á dvalar- og hjúkrunarheimilum. Hvers vegna, jú til að geta veitt þessu yndislega gamla fólki, sem hefur unnið baki brotnu öll sín bestu ár til þess að komandi kynslóðir gætu haft það aðeins betra, betru umönnun. Þá er ég ekki að tala um umönnun sem byggist eingöngu hjálp við athafnir daglegs lífs eða líkamlegar þarfir eins og að borða, þrífa sig, ganga og þess háttar, heldur að veita betri og innihaldsríkan hverdag. Ég er að tala um nærveru, snertingu, samveru gera eitthvað annað en bara sitja og horfa út í loftið og bíða eftir næsta matartíma. Í gegnum vinnuna mína, sem og nám mitt hef ég lært að nákvæmlega þetta er svo mikill þáttur, ef ekki mikilvægasti þátturinn í umönnun aldraðra. En því miður er ekki gert ráð fyrir þessum þætti í grunnmönnun inn á stofnunum. Það er bara gert ráð fyrir að það sé nóg fólk á vakt til þess að sinna því allra nauðsynlegasta, koma fólki á fætur, þrífa það, að það nærist, komist á wc nokkuð reglulega og fái svefn. Hljómar ekki vel en þetta er blákaldur veruleiki. Og er líklega þannig á fleiri stöðum.

Auðvitað er það ekki alltaf þannig að við höfum ekki tíma til neins annars en þess allra nauðsynlegasta. Sem betur fer gefst stundum tími til að setjast niður og halda í hönd á einhverjum sem virkilega þarf þess, eða fara í gönguferð með einhverjum í góðu veðri. En það gerist bara allt of sjaldan.

Stundum finnst mér ég alltaf vera að vinna öfugt við það sem ég hef lært, og ég þurfi að stinga þeirri vitneskju, að það sem alzheimer sjúklingur þarf frá mér er góður tími og nærvera, undir stól og reyna að hugsa ekki um hana.

Þegar Gunna á erfiðan dag, og hefur stórar áhyggjur af börnunum sínum (sem í hennar huga eru lítil) sem hún kemst bara engan vegin til og Jón sem telur sig hafa fengið það hlutverk hjá föður sínum að passa húsið, er ekki ánægður með að Stína gengur í hringi í stofunni og færir til hluti og bankar í borðið. Sigga er óskaplega leið og ráfar fram og tilbaka til að reyna að komast út, vegna þess að hún óskar þess eins að komast heim til foreldra sinna, því hún þekkir engan hér og er óörugg. Það er nefnilega þannig að þegar einn íbúinn verður órólegur þá smitar það oftast út frá sér. Þú hefur hreint og beint ekki tíma til að reyna að róa þau, setjast með þeim og halda í hönd, eða fara í gönguferð til að reyna að beina huganum annað. Þú hefur ekki tíma því að Pétur er svo veikur í dag og þarf að hafa stöðugt eftirlit, Guðrún þarf aðstoð á klósettið og lyfin þurfa að gefast á réttum tíma og Rúna og Siggi eiga eftir að fá hádegismatinn sinn og þau geta ekki borðað sjálf. Svo tókstu þér líka tíma til að sinna barnabarni Stínu sem hafði ekki séð ömmu sína í nokkra mánuði og varð fyrir verulegu sjokki þegar hann sá hvað Stínu hafði farið mikið aftur, hún gat ekki lengur tjáð sig með orðum eða skilið það sem sagt var við hana. Svo barnabarninu féllust hendur og bara grét, og þurfti smá hughreystingu. Svo fór líka svo langur tími í að koma Gunnu á fætur og í sturtuna því í dag skildi hún hreinlega ekki hvað við ætluðum að gera, meðtók ekki hvað við sögðum og varð hrædd.

Á svona dögum þá fer maður heim úr vinnunni og finnst maður ekki hafa gert starfi sínu nógu góð skil. Maður veit að maður hefði getað gert svo mikið, mikið betur ef maður bara hefði haft tíma, tíma sem hefði verið hægt að hafa ef það væri bara ein manneskja í viðbót á vaktinni. Þú ferð heim og veist upp á hár að allt sem þú hefur lært að sé gott að nota við svona aðstæður hefði virkað, en þú bara hefur ekki möguleika á að nota nema brotabrot af því vegna tímaskorts og vegna þess að grunnmönnunin er ekki nógu há. Þú veist að Stínu er að fara aftur við ýmsar athafnir daglegs lífs, eins og t.d að klæða sig sjálf eða greiða sér, af því þú hefur ekki tíma til að gefa þér góðan tíma með henni og leiðbeina þannig að þú gerir þetta allt fyrir hana því það er fljótlegra. Það bíða jú nokkrir í viðbót eftir því að komast á fætur og fá morgunmat. Það er ekki góð tilfinning að fara heim úr vinnunni vitandi að það hefði verið svo einfalt að hafa daginn öðruvísi og að gera daginn betri fyrir viðkomandi íbúa.

En ég elska vinnuna mína og þegar manni finnst vel hafa tekist til, íbúarnir hafa flestir átt góðan dag, þér tókst að draga úr vanlíðan konunnar sem var hrædd um börnin sín, þú hafðir tíma til að fara í gönguferð með Stínu sem ráfaði um í stofunni og færði alla hluti úr stað, og gast hjálpað henni að finna rónna og ég gat veitt sorgmæddum aðstandenda huggun og hughreystingu, þá er svo gott að vera til. Sem betur fer upplifi ég marga svona daga, en þeir mættu bara vera svo miklu, miklu fleiri, og það er sárt að vita að það er svo einfalt að fá það til.....en það þarf fjármagn til þess.

Svo ég óska mér betri grunnmönnunar á öll hjúkrunar- og dvalarheimili í heiminum :-) Gamla fólkið okkar á það nefnilega skilið!!!

Þetta var mín hugleiðing á aðventu. Legg ekki meira á ykkur bili ;)

Góðar stundir.

Wednesday, October 9, 2013

Uppgefin

Ég virðist orðið bara skrifa hér inn þegar ég þarf að væla smá. En ég þarf einmitt að væla smá núna, kannski bara ágætt að geta skrifað sig frá þessu væli. Svo verðið þið bara að vega og meta hvort þið hafið áhuga á að lesa þetta væl eða ekki, ég varaði ykkur a.m.k við.

Síðan ég skrifaði hér inn síðast hefur leiðin eiginlega bara legið niður á við aftur. Kannski ekki alveg beint niður því ég átti yndislega daga á Íslandi með fjölskyldu og vinum, náði að hvíla mig vel og njóta samvistanna við fólkið mitt. Fóturinn sem hafði verið að plaga mig fyrir sumarfrí náði sér bara nokkuð vel á strik og hætti að angra mig mikið.

Þegar heim kom þá ákvað ég að ég væri frísk og gæti byrjað að stunda mína vinnu án þess að vera að hluta til í veikindaleyfi. Veit það ekki kannski var það bara meiri von og þrjóska en blákaldur veruleiki.
Því að eftir nokkrar vaktir þá var staðreyndin orðin sú að ég átti nánast enga orku í líkamsrækt og göngutúrarnir urðu alltaf styttri og færri. Ég lá eins og slitti hér eftir hverja vakt og leið alltaf eins og ég væri með flensu. Þetta vatt að sjálfsögðu upp á sig, því sama sem engin líkamsrækt þýddi verkir í vöðvana sem þýddi minni orka....svo slæmi hringurinn var byrjaður á ný.

Svo fór ég að fá verki í hæ.fót, í ökklan. Taldi í fyrstu að þetta væri sinaskeiðabólga eins og hefði hrjáð mig í þeim vinstri fyrir sumarfríið. Fór til læknisins sem taldi þetta líka sinaskeiðabólgu og sprautaði mig með kortísóni. Ég kvartaði um orkuleysið og hann taldi mig nú bara geta lagt mig eftir vinnu í smástund og komið mér svo í ræktina, með öðrum orðum "hættu þessu væli kerling". Sagði mér nú samt að vera heima á meðan fóturinn jafnaði sig.

Taldi mig orðna góða í fætinum eftir viku, en eftir 2 vaktir var hann aftur orðinn slæmur og verkurinn eitthvað öðruvísi, virtist meira vera svona eins og bein í bein væri að nuddast saman í ökklanum og ákaflega vont og þreytandi að ganga þannig í 7 tíma í vinnunni. Það fóru líka að koma fram önnur einkenni sem ég hef smá áhyggjur af (stundum er ekki gott að vita lítið um mikið) en ætla ekki að ræða um núna . Ég fór að velta því fyrir mér vegna þessara nýju einkenna hvort það væri kannski bara eitthvað allt annað en vefjagigt að plaga mig eða annað ofan á það. Svo það var ekki bara verkurinn sem nagaði úr mér orku heldur pínu áhyggjur líka.

Ég átti góðar samræður við mína yfirmenn, sem hvetja mig áfram og láta mig alls ekki finna fyrir því að ég sé ómögulegur starfskraftur. Þvert á móti, segjast þær bara vilja að ég nái heilsu og fái úr því skorið hvað sé að angra mig, segjast umfram allt vilja mig í vinnu séu ánægðar með mig og jeremías hvað er gott að heyra það. Mér var boðið að ræða málin við svokallaða heilsuþjónustu sem kommúnan er með, fagaðilar sem aðstoða starfsfólk kommúnunnar með ýmislegt heilsutengt. Ég þáði það með þökkum og hitti yndislegan hjúkrunarfræðing (hjúkrunarfræðingar eru snillingar) sem hjálpaði mér að kortleggja einkennin mín og líðan mína, koma smá skipulagi á hugsanir mínar og sagði mér að ég væri nú ekki alveg að tapa mér ;)

Eftir fund með þessum ágæta hjúkrunarfræðingi hitti ég lækninn minn og hafði meðferðis blað þar sem ég var búin að skrifa niður öll einkenni sem ég hefði áhyggjur af og það sem mér þætti ekki eðlilegt. Mikið einfaldara að fara með þetta niðurskrifað og rétta honum, þá var ekkert sem gleymdist. Hann tók þetta allt alvarlega og ákvað að taka aftur slatta af blóðrannsóknum ásamt nokkrum fleiri rannsóknum og myndatökum svona í það minnsta til að útiloka eða staðfesta einhvern grun. Ég er sátt við þetta og finnst hann loksins hafa hlustað virkilega á mig. Hann komst líka að því að blóðþrýstingurinn var upp úr öllu valdi, held að það hafi nú að hluta til verið stress en ég að fara í sólarhringsblóðþrýstingsmælingu til að meta þetta sem er bara gott mál (maður getur orðið veikari af því að fara til læknis hehehe). Að lokum skoðaði hann fótinn sem enn var með leiðindi og þetta virðist vera eitthvað annað en sinaskeiðabólga, spurning hvort þetta sé kölkun (enda konan orðin háöldruð) á að fara í segulómun til að ath það. Verkur í úlnliðum og fingrum hefur líka verið að ágerast. Það er nú líka jákvætt að nú nálgast tíminn hjá gigtarlækninum óðfluga.......ekki svo langt þangað til í mars.

Svo núna er ég búin að vera heima í eina viku á vottorði í von um að skána í fætinum, svo er ég í viku haustfríi núna. Fóturinn er ágætur ef ég er ekki mikið að nota hann, en versnar um leið og ég geng eitthvað að ráði :( Svo til þess að toppa þetta allt þá byrjaði ég með svipaða verki núna í dag í vi.fætinum aftur...svo ég er HÖLT Á BÁÐUM spurning hvor það geri mig óhalta þá tveir mínusar gera plús er það ekki....

Svo ég veit ekki hvert framhaldið er, á að mæta í vinnu á mánudag en er ekki viss um að geta það.... Er orðin svo leið á þessu leiðinda ástandi. Mig langar bara að geta unnið vinnuna mína og bara verið ég aftur.   Finnst eins og einhver ókunnug hafi yfirtekið líkama minn og ég vil bara losna við þessa mannesku mér finnst hún bara ekki skemmtileg og eiginlega bara frekar pirrandi sko......Langar til þess að eiga verkjalausan dag og langar fyrst og fremst í orku. Ótrúlegt hvað það tekur af manni mikla orku að vera orkulaus, já og verkir þó þeir séu ekki miklir, en eru þarna alltaf, þeir éta upp orku.

Svo núna er staðan sú að ég bíð eftir að verða kölluð inn í frekari rannsóknir, sem verður vonandi fljótlega. Já og er alsæl með að tíminn hjá gigtarlækninum nálgast hratt.

Ég reyni eins og ég get að vera jákvæð og held að mér takist það oftast, og lukkist ágætlega að taka Pollýönnu á þetta. Það er heldur ekki langt í fíflaskapinn og að sjá skondnu hliðarnar á málunum. Það hjálpar ótrúlega mikið :)

Jæja þá hef ég komið þessu væli frá mér. Þetta er allt í belg og biðu held ég en það var hreinsandi að losna við þetta á "blað"

Annars óska ég ykkur alls hins besta og munið að njóta haustsins.

Saturday, July 13, 2013

Smá svona.......

Langt síðan ég skrifaði hér síðast.....

Ég hef verið nokkuð dugleg í gönguferðum, ræktinni og tiltekt í mataræðinu (á samt ennþá erfitt með að standast sykursætar freistingar). Orkan mín er samt ekki ennþá komin í það form sem ég óska mér en, þetta potast. Finnst ég samt næstum þurfa fleiri daga í vikuna til að hvílast.....Hljómar einkennilega.. en ég virðist þurfa að hvíla mig fyrir vinnu, eftir vinnu, fyrir ræktina og eftir ræktina svo ef ég á að framkvæma allt sem ég óska mér á einni viku þá þarf ég fleiri hvíldardag í vikuna hehehe. En þetta smá potast, orkan er á uppleið ég finn það og ég virðist nokkurn vegin hafa stjórn á vöðvaverkjunum, finn aðeins fyrir þeim öðru hvoru en þá meira svona "þreytuverkir" ekki þessir slæmu verkir sem ég upplifði í byrjun árs.

Vigtin hefur sigið örlítið niður á við, í kjölfar aukinnar hreyfingar og smá tiltektar í mataræðinu. Ekki hefur hún þó sigið mikið en ég skrifa það á uppbyggingu vöðva ;) Ákvað að fylgjast með sentimetraminkunn líka í þetta sinn svona ef að vigtin væri treg (það er nefnilega svo niðurbrjótandi) og það hafa fokið nokkrir sentimetrar. Fannst ég samt ekkert hafa minnkað þannig lagað, þegar ég fór til að versla mér föt nú um daginn. Það kom mér því skemmtilega á óvart að ég hafði amk minnkað um eitt fatanúmer :)

Var næstum komin að því takmarki að vinna fulla prósentu í vinnunni og farin að gleðjast yfir því að sumarfríið mitt væri alveg að skella á, þegar það kom óvænt bakslag í reikninginn. Eins og einhverjir hafa lesið á fésbókinni þá vaknaði ég í gærmorgun með svona heiftarlega sinaskeiðabólgu í vinstri fæti. Ég átti erfitt með að stíga í fótinn og að reyna að hreyfa tærnar var hreint helvíti. Fékk tíma hjá lækninum mínum sem var fljótur að finna út hvað væri að plaga mig, sprautaði kortísóni í sinina og skipaði mér heim að hvíla mig (sjáið bara þarf fleiri hvíldardaga) og bannaði mér að fara í vinnu, svo "sumarfríið" mitt byrjaði alveg óvart viku fyrr, vinnuveitendum mínum til mikillar ó-gleði. Átti að vinna um helgina sem er virkileg krísuhelgi á vinnustaðnum þar sem gekk erfiðlega að manna vaktir og þurfti að fá inn óvant fólk frá afleysingarþjónustu. Svo ég fann ansi mikið til í samviskunni þegar ég tilkynnti ástand mitt, 600 mg íbúfen sló samt smá á samviskuverkinn en minna á sinaverkinn.

Í dag er staðan sú að ég finn minna til í fætinum og get stigið í hann án þess að kippast öll til af sársauka, hef góðan stuðning af hækju svona til vonar og vara, svo læknirinn virðist hafa hitt á réttan stað með sprautuna blessaður. Ef ekki þá þarf ég að fá aðra eftir 10 daga, en ég held í vonina um að þess þurfi ekki. Finnst verst að geta ekki sinnt gönguferðum og styrktarþjálfun í einhvern tíma, því ef ég kemst ekki reglulega í ræktina þá byrja vöðvaverkirnir að læðast að mér :(  Vona að ég þurfi ekki að halda mig frá því of lengi.

Ég hef upplifað það í þessum "veikindum" mínum að það er full vinna að byggja sig upp ef vel á að vera. Væri alveg til í smá lottóvinning, svona um það bil árslaun kannski. Þá tæki ég mér frí frá vinnunni og tæki mér ár í að "laga" mig. Einbeita mér að: styrktar- og þolþjálfun, taka mataræðið algjörlega í gegn, léttast heilan helling og hætta að reykja. Hver veit, kannski rætist óskin...................

Annars er allt gott að frétta af liðinu mínu. Unglingurinn lenti á Íslandi í gær og ætlar að dvelja þar ásamt vini sínum í 10 daga. Heimasætan er að vinna hjá pabba sínum, splæsir, saumar og festir korka eins og herforingi. Í lok næstu viku ætlar hún að skella sér til Englands með kærastanum og tengdaforeldrunum. Sá yngsti dundar sér hér heima og finnst fúlt að fá ekki að vaka allan sólarhringinn þar sem hann er í sumarfríi. Hann er búinn að eignast vin hér í hverfinu, einn sem er nýfluttur hingað og er ári eldri en hann. Þeir leika mikið saman svo það er frábært, verst að þeir eru báðir haldnir sömu tölvuveirunni.

Heimasætan og unglingurinn komust bæði inn í skólana "sína" næsta vetur. En hér er það ekki sjálfgefið að komast áfram 2.veturinn í sama framhaldsskóla, einkunnirnar skipta máli (ert sem betur fer öruggur áfram í sama skólan af 2.ári yfir á 3.ár). Svo þau og foreldrarnir eru alsæl. Unglingurinn heldur áfram á almennri braut og heimasætan fer úr öryggi innflytjendabekksins í venjulegan bekk. Hún valdi sér braut sem heitir Design og handverk, held að það komi til með að eiga vel við hana.

Njótið sumarsins og verið góð hvort við annað.

Ég get, vil og skal :)

Thursday, May 16, 2013

Setti lækninn út af laginu, næstum því!

Jæja nú var komið að mér að setja lækninn út af laginu. Var búin að setja mér það markmið að láta hann ekki tala mig í kaf í dag blessaðan.

Fann það út eftir síðasta tíma að líklega hefði ég aldrei sagt honum almenninlega hvernig gengi. Hvað ég gerði nákvæmlega hjá sjúkraþjálfanum og hver árangurinn væri í raun og veru, þó helvítis vigtin segði eitthvað annað enda markmið mitt að losna við verkina eins og hægt var og ná upp orku til að koma mér í vinnu. Og hitt má koma á eftir, þ.e að létta mig og hætta að reykja, það er jú hluti af því að ná almenninlegri heilsu að takast á við það. En Róm var ekki byggð á einum degi.

Svo ég hlammaði mér niður í stólinn hjá honum bauð góðan dag og tilkynnti honum að þar sem ég hefði farið frá honum síðast með þá tilfinningu að honum finndist ég ekki gera nóg í mínum málum og þess vegna vildi ég að hann hlustaði á mig núna. Ég ætlaði að segja honum nákvæmlega hvað ég væri búin að gera og hvaða árangri ég væri búin að ná þó vigtin sigi ekki niður á við ennþá. Hann varð pínu hvumsa svo ég sagði að ég reiknaði ekki með því að hann hefði bara ætlað að vera leiðinlegur þetta væri partur af vinnunni hans en nú vildi ég bara fá að tjá mig almenninlega, því mér finndist ég bara búin að vera fjandi dugleg.

Að sjálfsögðu gat manngreyið ekki annað en hlustað á mig eftir þessa ræðu :) Og þegar ég sagði honum hvar nákvæmlega ég væri stödd í þjálfuninni og ferlinu þá varð hann nú bara hissa og ánægður með mig karlanginn.

Ég gerði hann nú samt ekki alveg kjaftstopp því hann sendi mig út með miða með nafni á bók um lágkolvetnafæði. Hann rétti mér miðann og sagði þú ÁTT að kaupa þessa bók!! Ætli sé ekki best að ég hlýði því þó ég sé ekki endilega mjög spennt fyrir því, en það er eflaust margt gott þar sem vert er að tileinka sér í betri matarvenjum.

Ég hlýðna stúlkan fór í bókabúðina og athugaði með bókina sem var ekki til. En ég lét panta hana fyrir mig.

Er ánægð með sjálfa mig, ég stóð með sjálfri mér. Og það er eitthvað svo gott að segja nákvæmlega frá því hvar ég er stödd í þjálfuninni, það gerir það eitthvað svo áþreifanlegt að ég er búin að gera góða hluti þar.

Góðar stundir

Wednesday, May 15, 2013

Girði mig í brók

Kvaddi sjúkraþjálfaran minn í morgunn. Síðasti tíminn hjá henni búinn og komið að því að ég haldi út í heiminn (lesist líkamsræktarstöðvar), girði mig í brók og standi á eigin fótum. Það verður erfiðara að halda sér við efnið þegar enginn stendur við hliðina á manni og hvetur mann áfram. En ég SKAL, GET og VIL. 

Ég fæ með mér nokkurs konar tilvísun frá sjúkraþjálfanum. Þar sem hún segir hvað ég er að fást við og hvert takmarkið er. Svo mér skilst að ég fái smá stuðning þarna í byrjun.

Tók mig til og mældi ummál hinna ýmsu líkamshluta ásamt því að stíga á minn erkióvin vigtina. Nú ætla ég að vera dugleg að fylgjast með sjálfri mér ;) 

Góðar stundir

Thursday, May 9, 2013

Minnistæður dagur fyrir 19 árum

9.maí 1994 er mér ákaflega minnistæður. Þann dag eignaðist ég bróðurson. Ég hef eignast 4 systkinabörn eftir það og þau eru öll með tölu kríli (sum ekki svo mikil kríli enn) sem mér þykir ákaflega vænt um og fæðingardagar þeirra allra eru minnisstæðir. Án þess að ég vilji gera upp á milli þeirra þá varð dagurinn fyrir 19 árum þegar hann Gísli Tjörvi fæddist mér alveg sérstaklega minnistæður. Líklega vegna þess að ég var stödd í sama húsi og hann fæddist í og fékk að sjá hann alveg splunkunýjan. Hér um bil jafn nýjan og börnin mín voru þegar ég leit þau augum í fyrsta sinn (vegna þess að ég þurfti alltaf að vera með smá vesen í mínum fæðingum en það er önnur saga). 

Drengurinn fæddist á fæðingarheimili Skjólgarðs á Höfn í Hornafirði. En fæðingarheimilið var í kjallaranum á hjúkrunarheimilinu sem var vinnustaður minn. Þegar ég mætti til vinnu þennan morgun þá vissi ég að það voru merkilegir hlutir að gerast í kjallaranum. Móðuramma Gísla Tjörva var líka í vinnu á sama stað þennan morgunn og ég hef það á tilfinningunni að það hafi ekki endilega verið svo mikið gagn af okkur tveim þennan morguninn. Spennan var mikil og ferðirnar í kjallaran,  til að kanna stöðu mála, ófáar.

Mér fannst ég heppin að geta gefið tilvonandi foreldrum faðmlag og sagt við þau hvetjandi orð áður en aðalátökin hæfust. Þetta var svoldið merkileg upplifun, að reyna að vinna vinnuna mína á meðan ég vissi af bróður mínum og mágkonu þarna í kjallaranum (nánast undir fótum mínum) að upplifa stærstu stund lífs síns. Ég hafði sjálf eignast mitt fyrsta barn 9 mánuðum áður og fæðingin gekk frekar brösulega, ekki síst fyrir stelpuskottið mitt (sem ég fékk ekki að halda á í fyrsta sinn fyrr en daginn eftir að hún kom í heiminn) svo kannski voru tilfinningarnar sem ég upplifði þarna miklu sterkari fyrir vikið. 

Ég var með fiðrildi í maganum, ég hafði svolitlar áhyggjur af gangi mála í kjallaranum, var allt í lagi, gekk allt vel. En mest var ég þó að fara á límingunum af spenningi og tilhlökkun. Það var erfitt að vera með hugan við vinnuna, vægast sagt. Ég hugsa stundum um það á þessum degi, hvað aumingja tilvonandi amman sem var að vinna með mér gekk í gegnum þennan morgunn fyrir 19 árum, hún hefur líklega verið töluvert stressaðri en ég yfir þessu og spenningurinn enn meiri.

Svo kom að því að við fengum að vita að drengur væri fæddur í kjallaranum. Ég held að ég hafi nú leyft ömmunni að kíkja á drenginn og nýbökuðu foreldrana fyrst ;) En allavega man ég að ég stóð í herbergi fyrir framan fæðingarstofuna spennt að fá að sjá hann, þegar nýbakaður faðirinn, litli bróðir minn sem ekki hafði náð 18 ára aldri, kom fram og við féllumst í faðma. Án allra orða fann ég fyrir spennufalli hans og léttinum í faðmlaginu og gleðinni og hamingjunni í tárunum sem trilluðu niður kinnar hans. Ég gat ekki heldur haldið aftur af tárunum, tilfinningarnar sem fylltu herbergið voru sterkar. 

Svo fékk ég að sjá litla fallega undrið sem lá í fangi nýbakaðrar móður. Hann var yndislegur, eins og við mátti búast. Það var svo dásamlegt að fá að upplifa það nákvæmlega svona að verða föðursystir. Fá að upplifa allar þessar sterku og dásamlegu tilfinningar sem tengjast fæðingu barns svona beint í æð. Fá að taka utan um nýbakaða foreldra í tilfinningarússíbananum. Ég kem líklega aldrei til með að gleyma þessum degi, man hann svo ótrúlega vel.

Innilega til hamingju með daginn Gísli Tjörvi, Bjössi og Hrafnhildur.

Við systkinin þrjú með barnahópinn okkar. Yndisleg öll þessi börn
og ákaflega vel heppnuð eintök hvert og eitt.